Semana Santa

Het is al weer een tijdje geleden dat jullie iets van me gehoord hebben in Nederland en de voornamelijke reden daarvan is dat er niet zo héél veel gebeurd is in het altijd mooie Quito. Mijn dagen hier bestonden voornamelijk uit naar school gaan, vrienden zien, uitgaan en een griepje oplopen. Een blog over mijn dagelijkse leven in Quito dus...

Het leuke aan lokale vrienden krijgen, is dat je op een gegeven moment met hen en hun ecua vrienden gaat optrekken. Vorige week woensdag werd ik door Santiago (mijn ‘broertje’) uitgenodigd om naar de wijk waar hij woont te komen. Na school ben ik daar heen gegaan – alleen, want niemand wilde mee. We zijn toen met zijn middelbare school vrienden naar een parkje gegaan, waar ze me heel erg deden denken aan de middelbareschool klas. Rare geluidjes, vreemde accenten en heel veel flauwe grappen. En alles in het Spaans. Zo hebben de laagopgeleiden uit het zuiden een accent met een vaag stemmetje waar ze de hele tijd in praatten. Spaans is nu geen probleem meer, ook niet in een groep, maar als het met accenten en grappen gaat is het toch nog wel lastig om echt deel te nemen aan het gesprek. Ik was al blij dat ik 90% van wat ze zeiden begreep, maar er dan op reageren is nog weer iets anders, kijken of ik dat in 2,5 maand nog op kan trainen (jeetje, ik ben alweer bijna in Nederland zeg).

Vanuit het park zijn we doorgegaan naar de Mariscal, waar we met een deel van de groep naar ‘Aguijon’ gingen. Mijn nieuwe favoriete bar op woensdag; geen entree betalen als je er voor 10 uur bent, en alléén maar Salsa muziek. Een aantal van mijn Ecua vrienden kunnen goed dansen, en het is dan ook echt heel leuk om met hen te dansen. Heerlijk, alleen maar rondjes draaien, armen die net niet in de knoop gaan, helemaal verdwijnen in de muziek!

Die vrijdag was het Annie’s verjaardag. Annie is een vriendin die hier een jaar van haar universiteit volgt aan USFQ (Universidad de San Francisco Quito), waar de meeste van mijn vaste vrienden heengaan, omdat die niet midden in het jaar weggaan. Ik nam een nieuw meisje van EF, Julie uit Marseille, mee naar de ‘beaverdam’, hoe Annie en haar twee huisgenootjes hun huis gedoopt hebben. Er waren onwíjs veel mensen en het was ongelofelijk gaaf. Gina, Annie’s huisgenoot, had papieren hoeden gemaakt, en de sfeer was ontzettend goed. Na een paar uur gingen we naar een club in de buurt van hun huis die ‘Plaza Capital’ heet, waar we met een groep van ongeveer 40 man een flink deel van de club in beslag namen. Er was een Cubaan, David, ook van USFQ, die vanaf zijn 6^e al in Amerika woont en weer een aantal leuke nieuwe draaien had bij het merengue en salsa dansen. Hij dook bijvoorbeeld onder zijn armen door, en kende een draai waar hij me rondspinde door me af te zetten tegen mijn kin. Klinkt heel vreemd, ik weet het, ik weet ook niet precies meer hoe het werkte, maar het was onwijs leuk!

Op school zijn we vorige week ook begonnen met het DELE voorbereiden, het spaanse examen. We hebben een boek met heel veel oefeningen, waar ik echt heel veel van leer. Synoniemen, en woorden die ongeveer hetzelfde betekenen maar héél anders gebruikt worden en zo. Deze klassen krijg ik van Mariella, die ongeveer twee maanden geleden met zwangerschapsverlof ging (ja, ze gaan hier ongeveer een maand voor de bevalling met verlof en zijn na een maand weer terug) en echt de beste lerares is die ik heb op de school. Ze legt heel goed uit, maar toch is het altijd lachen. Het was wel gek om haar te zien zonder haar zwangere buik.

Een beetje onchronologisch verhaal vandaag, maar ja, dat is dan maar zo. Ik teken heel veel weer hier. Het is een goede bezigheid zonder computer, en het is leuk om portretten te tekenen van vrienden. Ik merk dat ik heel veel vooruit ben gegaan in het afgelopen half jaar, en toen Mercedes, mijn Ecua huisgenootje, en Paula, de dochter van de eigenaresse van de residentie, gingen schilderen vroegen ze me te helpen met het optekenen van de katten op hun doeken. Uiteindelijk hebben we de hele avond met z’n drieën geschilderd, getekend en armbandjes geknoopt. Toen ik Margaritha (de eigenaresse van de residentie) vertelde dat ik in Quito bleef dit weekend zei ze dat ik als ik wilde dan met de familie in het andere huis kon eten. Ik weet niet of ik thuis ga eten, maar het is in ieder geval heel leuk om toch ook een beetje het ‘gastgezin-idee’ mee te krijgen.

Paula (12) schilderde dit, de linkerkat is nu omgedoopt tot 'Mercedes', de middelste is zij, en de rechter ben ik, haha.

De reden dat ik een armbandje aan het knopen was is omdat het Johnny’s verjaardag is zaterdag, en dat ik toen ik een griepje te pakken had en me verveelde een cadeau voor hem gemaakt heb. Een portret van hem in een fotolijstje met een Nederlandse-Blauwschaapje-felicitatie op de achterkant, een zelfgeknoopt armbandje en twee playstation2 spelletjes (die ik zelf leuk vind, haha) omdat we altijd samen playstation2 spelen en ik zijn spellen niet zo denderend vind. (Jor en Len: Need For Speed Carbon & GTA San Andreas ^^). Piraterij is illegaal hier, zoals wiet illegaal is in Nederland. Er zijn onwijs veel winkels waar je voor 2 dollar een film kunt kopen, en de ps2 spellen waren 1,50 per stuk. Ik kan me nog wel herinneren hoe duur de spellen zijn in Nederland, zo’n cadeau was niet mogelijk geweest in Nederland als een budget-cadeau!

Portret van Johnny

Dit wordt dus een lekker rustig weekend, zonder al te veel poespas. Lekker alleen thuis, een beetje uitrusten van al de gekte van mensen die weg zijn gegaan. Voor nu is het even rustig en het duurt nog een paar weken voor de eersten weer weggaan. Het klinkt misschien een beetje gek, maar elke keer als er iemand weg is gaat het leven door, ongeveer hoe het is als er iemand is overleden. Het is natuurlijk niet hetzelfde, want we hebben nog contact via internet en een vooruitzicht om elkaar weer te zien, maar toch voelt het ongeveer hetzelfde. En, ook al zijn het elke keer mensen waar je méér herinneringen mee hebt, of een hechtere band, het afscheid nemen wordt makkelijker, want het leven gaat door. Ik ben er zo erg aan gewend geraakt dat mensen weg gaan nu, en zelfs toen Sare weg ging, het bleef leuk hier. Natuurlijk, het is een andere wereld hier, ik ga met sommige mensen heel veel minder om en met anderen heel veel meer, maar het blijft leuk. Een goede les die ik hier geleerd heb.

Het vooruitzicht dat ik zelf bijna naar huis ga (2,5 maand, jeetje ik ben alweer bijna in Nederland!!) geeft me heel erg dubbele gevoelens. Aan de ene kant zijn er natuurlijk heel veel dingen die ik mis aan Nederland. Een aantal voorbeelden:

• v Utrecht. Grachten, overal rood baksteen, de donkere cafeetjes, de steegjes, het dorpse stadsgevoel, de bloemen die op de bruggetjes worden verkocht, de markt, de trein...
• v Nederlands eten. HEMA-panini’s, écht bruin brood, mama’s spagetti bolognese, frisse zomersalades, een makkelijke kant-en-klaar-wok als je een keer geen zin hebt om te koken...
• v Fietsen langs de vecht, met een lekker briesje en een mager zonnetje die je niet doet wegsmelten, met de mooie groene bomen en ZUURSTOF!
• v Terrasjes pakken met Mies en lekker mensen kijken...
• v Etc. Etc.

Maar aan de andere kant heb ik mijn leven hier nu. Ik voel me echt zo thuis hier en eigenlijk maakt het me veel banger om terug te moeten naar Nederland dan ik ooit was om weg te gaan uit Nederland om voor een jaar naar het buitenland te gaan. Het idee om niet meer zo maar op woensdag in een taxi te pakken en naar Mariscal te gaan waar ik letterlijk geen 50 meter kan lopen zonder iemand tegen te komen, lekker salsa en merengue dansen, poolen etc. etc. Ik ga het allemaal zó erg missen. En dan de mensen. De meesten gaan gelukkig weg voor ik weg ga, dus dat gaat het iets makkelijker maken, maar echt... Ik ga de mensen zo erg missen...

En hoor me nou. Nu me hier al druk over maken. Ik heb hier nog even veel tijd als veel mensen zo goed als in het totaal hebben... Maar toch, het is zo’n vreemd idee dat ik inmiddels al over 2/3^e ben. Dat ik nu eigenlijk in Costa Rica zou zitten. Ik kan me nog herinneren dat ik me geschokt realiseerde dat ik over de helft was... De tijd gaat veel te snel.

Ik hoop voor jullie dat het in Nederland nog allemaal lekker z’n gangetje gaat en dat de lente – eindelijk – een beetje door gaat breken in ons kikkerlandje. Hebben jullie al lekker veel grappen uitgehaald vandaag? Hier is 1 april niets bijzonders, dus ik denk dat ik gewoon een lekker rustig dagje ga hebben.

Oh. En dan nog even een snel eng verhaaltje: een paar maanden geleden hadden 5 mensen Anita’s ipod gestolen toen ze onderweg was naar de residentie vanaf haar huis, te voet. Eergister kwam Elliot thuis met een verhaal dat er twee mannen waren die haar telefoon wilde hebben. Ik woon in een héél drukke straat maar om de een of andere reden waren er helemaal geen mensen op straat. Ze hadden haar ipod, die ze in had, niet gezien, maar ze wist dat zie zouden zien als ze haar telefoon zouden pakken, dus om de een of andere stomme reden zei ze nee. Ze pakten toen haar arm vast en hadden een mes. Toen ze zag dat er weer verkeer aankwam trok ze zich snel los en rende – bijna aangereden wordend – naar de andere kant van de straat waar een bloemenstand is. Ze is zonder enige bult of schram en met al haar spullen weggekomen, maar het bevestigd toch maar wel weer mijn idee dat ik níet aan die kant van de weg loop. Elliot is toch wel echt een stoer meisje, met héél veel geluk (het was met haar ook dat ik op het strand was overvallen)!

Portret ^^