Pobrecito Caballo! Pobrecito Pollo!

Een nieuw berichtje uit het mooie, zonnige ecuador van La Ovejita Azul y La Mamita. Op het moment zitten wij, heel geduldig (al ruim een uur, en op een derde) te wachten tot er dan eindelijk foto's online staan.

Op het moment zijn wij op Muisne, een paradijselijk eiland aan de Noord-West kust van Ecuador, waar Victor geboren is. De weg hier naar toe was nogal een avontuur. We gingen daar het welvertrouwde, heel er geode busbedrijf ‘transesmeraldas'. Werkelijk nog NOOIT problemen mee gehad, altijd op tijd weg, soms een politiecontrole, maar that's it. Deze keer, echter, begon het met de mededeling dat we een half uur later weg zouden gaan (1). Toen we om kwart voor 12 ‘s nachts de bus instapten om naar Atacames te gaan was de bus enorm koud (2) en stonk (3), we reden weg en moesten redelijk snel voor de eerste keer remmen, die enorm piepten (4). Toch lekker proberen te slapen, maar de chauffeur reed als een malloot(5). Tegenwoordig betekend het echt wel wat als ik een chauffeur een malloot noem, want ze zijn niet bepaald de beste autobestuurders in dit land. Ongeveer halverwege schrok ik wakker door een hobbel en een hele scherpe bocht. Ik dacht - half slapend - oh, God, nu gaan we toch echt een van die Nederlandse nieuwsberichten in. ‘Bus in Ecuador reed over een hobbel en vloog uit de bocht, onder de slachtoffers waren een Nederlandse moeder en dochter.' Gelukkig kwamen we hier met een kleine schrik vanaf, maar al snel kwamen we erachter wat de bobbel was. De bus stopte ermee, werd aan de kant gezet, iets met de remmen. Daarna komt de chauffeur de - pikdonkere - bus in, en zegt: ‘Ik heb ongeveer een half uur geleden een paard overreden en nu zijn de remmen kapot (6). Er komt zo snel mogelijk een andere bus aan.' Een meisje uit Quito reageerde heel verontwaardigd: ‘Pobrecito caballo!' (och arm paard!) Niet alleen de remmen waren kapot, blijkbaar ook de termostaat, of toevallig de airconditioning EN de verwarming want inmiddels was het niet uit te houden in de bus door de hitte (7). Uiteindelijk stond al heel snel - wel weer goed aan onze trans - een bus voor en een bus achter ons kapotte wrak. De hele bus stroomde in de bus erachter, die naar Atacames ging, en dus al snel ZO vol was dat het net een stadsbus in de spits leek (8). We gingen daarom ons plan maar iets omgooien en tot Esmeraldas om van daaruit een bus te nemen naar Muisne. Eenmaal in Esmeraldas bleek het niet HEEL veel duurder om een taxi te nemen en in ieder geval wel veel sneller dan in nog een bus stappen. Deze taxi reed namelijk met 160 km/u naar Muisne. Onze geliefde taxista had overigens nog niet van de handsfree gehoord, dus de telefoon was aan zijn oor geplakt om een ontbijtje te bestellen een aantal kilometer verderop. Nadat het ontbijtje - in twee minuten, terwijl Victor een sapje kocht - genuttigd was vervolgden wij onze reis. Ik lekker slapend, kreeg later te horen van Victor, dat onze taxista een kuiken overreden had. Kipsate op de weg, hmm...

Aangezien dit alweer een heel uitgebreid verhaal is, even in steekwoorden wat we verder al gedaan hebben (zie foto's voor impressies)

• Heerlijk bij coffee tree Vino Hirviente gedronken en genoten van de Mariscal
• Mitad del Mundo verkend (pap - we zijn nog steeds de enige Maestros de los Huevos!)
• Het Historische Centrum bekeken, waar we nog net de Iglesia de la Compañía naar binnen konden glippen
• Andijviestamppot gekookt (Victor vond het lekker, haha)
• Een spaanse kinderfilm (ZONDER ondertiteling) in de bioscoop bekeken.
• Een korte rondleiding en kenningsmaking door de school, ook het certificaat van EF opgehaald.
• Een volledige hars/wax sessie + mani en pedicure voor Mama
• Italiaanse spaghetti gegeten (die Victor en ik - Carbonara - heel lekker vonden, en mama -Allia y Olio- niet zo (lees helemaal NIET) geslaagd vond.
• De helse busreis
• Het ontmoeten van Victor's moeder, tante, broer en zus, en ook zijn zusje's middelbare school bezoeken.
• Heerlijk zeevoedsel gegeten
• Een boottocht naar: ‘La Isla Bonita, que no es bonita porque no hay nada', ‘Mompiche, con coco y arena negra' en ‘Camaron, donde hay un hotel de cinco estrellas y un rio'. (translate.google.nl <-- KLIK)
• Uren voor jullie in een internetcafe gezeten om 24 (!!!) foto's en een blog online te zetten

Leuk om van jullie uit Nederland te horen, tot over 2 weekjes!

(zie net dat er, na al die tijd maar 13 online zijn. Wacht maar op de andere helft... Diepe zucht, het internet van Nederland is in ieder geval WEL iets wat ik heel erg mis...)

La ovejita Azul y la Mamita

Mama is aangekomen, veilig en wel, met een beetje vertraging, gistermiddag om 5 uur. Victor en ik stonden haar op te wachten en samen zijn we terug gegaan naar de residentie, waar het nu wel heel leeg is (alleen Jason en ik zijn nog over) dus mama slaapt in de kamer van Rosalie en Kaja.

Vandaag hebben we voor mama haar tour naar Galapagos gebooked, waar zij van 11 tot en met 15 juni een luxe boottour zal hebben (en daar een dagboekje bijhoudt voor later op de blog). Het was heel leuk om mama na 6 maanden, die eigenlijk heel kort voelden weer te zien. En dan nu, een debuut op blauwschaapje... een gastschrijver!

Zo achterblijvers, voor mij best al lang geleden om weer eens een verre reis te maken. Ik moet zeggen dat de vlucht best gemakkelijk ging. Ik had in Madrid mijn eerste slechte aankoop gemaakt van deze reis, want ik heb daar een internationale chip gekocht, alleen die werkt niet op de telefoon van Jan Paul. ik denk dat daar een beveiliging op zit. Dus we kunnen hem gebruiken voor wintersport. Het is erg lastig typen op een beetje vlooiig toetsenbord in Quito. maar het maakt dat je wel echt op reis bent.

Ik ben gisteren echt verwelkomd door Marjanne en Victor op het vliegveld. En Marjanne is erg bedreven in het niet teveel betalen voor taxi´s enz. De eigenaresse van de residentie kwam gisteren nog even goedendag zeggen en ik was best trots dat ik in ieder geval verstond dat ze zei dat Marjanne geweldig snel spaans had geleerd.

´s avonds zijn we gaan eten in hetzelfde restaurant (Boca del Lobo) waar Marjanne met Jan is geweest in de Gringo wijk en ben ik met Marjanne even naar haar favoriete poolbar geweest. Erg veel indaans en zuidelijke types die eerst Marjanne omhelsden en mij daarna enthousiast op beide wangen kusten. Het is een beetje of je in een film loopt. met al die lage huizen. De residentie is erg zuidelijk met een portico, de resten van een groot tv scherm wat tot verdriet van de eigenaresse is gestolen, en meubels die erg filmachtig aandoen. op Marjannes slaapkamer hangen vier geweldig leuke schilderijtejes die de eigenaresse zelf heeft geschilderd, ik ga proberen om die te kopen. Ze zijn in primitieve stijl geschilderd en ik vind ze geweldig.

Marjanne heeft me al veel verteld over haar leven hier en dat het veel indruk op haar gemaakt heeft hoe de andere kant van het leven eruit ziet is wel duidelijk. Ik heb met haar afgesproken dat ze die avonturen gaat verbeelden in een reeks blauwschaapje-boekjes die ze dan wil uitgeven en de opbrengsten gebruiken voor het helpen van mensen hier. ik denk dat het best een succes kan worden. Soms laat ze ook al merken dat ze ook verlangt naar dingen in Nederland en dat is goed want het afscheid zal zwaar zijn. Ik ben erg blij dat ik hier ben, om alles te beleven en om samen met haar afscheid te nemen van dit tropische paradijs.

liefs la mamita

ocupada, más ocupada, lo más ocupada...

Er zat nu nóg meer tijd tussen de berichten, maar deze keer niet omdat er zo weinig is gebeurd, maar juist zo veel. Te veel om te noemen dus ik begin maar gewoon met wat ik nu aan het doen ben.

Sinds vrijdag ben ik klaar met school - DELE examen gehad, ging voor mijn gevoel wel goed, toch maar wel het niveau B2 gedaan, in augustus hoor ik of ik het gehaald heb - en daarna zijn we met z´n allen naar Baños gegaan. Het laatste weekend met school, dezelfde trip als de eerste keer op reis met school. Ook deze keer weer raften en van de watervallen af, en daarbij rondracen in een klein autootje, een buggy, van een brug -ja deze keer heb ik het wel gedaan, bewijs komt later - springen, wat lijkt op bungee jumpen, lekker eten en heel erg verbranden.

Vanuit Baños wilden Victor en ik vandaag naar Atacames, maar het geld was op, het is een feestdag dus alle banken en geldautomaten hadden geen geld, én er ging geen bus direct naar Atacames - of een stad in de buurt. Daarom hebben we maar een bus genomen naar Ambato, waar wel bussen naar Esmeraldas gaan, om vanuit daar een bus te nemen naar Atacames.

We kwamen om 5 uur aan in Ambato, en het is nu 21.23 - nog 20 minuten voor de bus vertrekt - dus we hadden aardig wat tijd om te besteden. We zijn toen naar een ´centro de belleza´ geweest, waar mijn benen en wenkbrauwen gewaxed zijn en ik een gezichtsmasker gekregen heb voor mijn heel erg verbrande gezicht. Victor heeft z´n haar laten bijwerken en zich laten scheren dus zo zijn we allebei weer mooi en helemaal klaar voor het strand.

Het is een kort verhaaltje en zonder foto´s, omdat er gewoon zo weinig tijd is maar ik beloof dat ik zal proberen om in mijn laatste maand weer wat te gaan posten. Facebook is wel altijd meer ge-update dan reismee.nl, dus zoek op mijn naam op facebook en zie daar kleine berichtjes, foto´s etc.

Semana Santa

Semana Santa

Het is al weer een tijdje geleden dat jullie iets van me gehoord hebben in Nederland en de voornamelijke reden daarvan is dat er niet zo héél veel gebeurd is in het altijd mooie Quito. Mijn dagen hier bestonden voornamelijk uit naar school gaan, vrienden zien, uitgaan en een griepje oplopen. Een blog over mijn dagelijkse leven in Quito dus...

Het leuke aan lokale vrienden krijgen, is dat je op een gegeven moment met hen en hun ecua vrienden gaat optrekken. Vorige week woensdag werd ik door Santiago (mijn ‘broertje’) uitgenodigd om naar de wijk waar hij woont te komen. Na school ben ik daar heen gegaan – alleen, want niemand wilde mee. We zijn toen met zijn middelbare school vrienden naar een parkje gegaan, waar ze me heel erg deden denken aan de middelbareschool klas. Rare geluidjes, vreemde accenten en heel veel flauwe grappen. En alles in het Spaans. Zo hebben de laagopgeleiden uit het zuiden een accent met een vaag stemmetje waar ze de hele tijd in praatten. Spaans is nu geen probleem meer, ook niet in een groep, maar als het met accenten en grappen gaat is het toch nog wel lastig om echt deel te nemen aan het gesprek. Ik was al blij dat ik 90% van wat ze zeiden begreep, maar er dan op reageren is nog weer iets anders, kijken of ik dat in 2,5 maand nog op kan trainen (jeetje, ik ben alweer bijna in Nederland zeg).

Vanuit het park zijn we doorgegaan naar de Mariscal, waar we met een deel van de groep naar ‘Aguijon’ gingen. Mijn nieuwe favoriete bar op woensdag; geen entree betalen als je er voor 10 uur bent, en alléén maar Salsa muziek. Een aantal van mijn Ecua vrienden kunnen goed dansen, en het is dan ook echt heel leuk om met hen te dansen. Heerlijk, alleen maar rondjes draaien, armen die net niet in de knoop gaan, helemaal verdwijnen in de muziek!

Die vrijdag was het Annie’s verjaardag. Annie is een vriendin die hier een jaar van haar universiteit volgt aan USFQ (Universidad de San Francisco Quito), waar de meeste van mijn vaste vrienden heengaan, omdat die niet midden in het jaar weggaan. Ik nam een nieuw meisje van EF, Julie uit Marseille, mee naar de ‘beaverdam’, hoe Annie en haar twee huisgenootjes hun huis gedoopt hebben. Er waren onwíjs veel mensen en het was ongelofelijk gaaf. Gina, Annie’s huisgenoot, had papieren hoeden gemaakt, en de sfeer was ontzettend goed. Na een paar uur gingen we naar een club in de buurt van hun huis die ‘Plaza Capital’ heet, waar we met een groep van ongeveer 40 man een flink deel van de club in beslag namen. Er was een Cubaan, David, ook van USFQ, die vanaf zijn 6^e al in Amerika woont en weer een aantal leuke nieuwe draaien had bij het merengue en salsa dansen. Hij dook bijvoorbeeld onder zijn armen door, en kende een draai waar hij me rondspinde door me af te zetten tegen mijn kin. Klinkt heel vreemd, ik weet het, ik weet ook niet precies meer hoe het werkte, maar het was onwijs leuk!

Op school zijn we vorige week ook begonnen met het DELE voorbereiden, het spaanse examen. We hebben een boek met heel veel oefeningen, waar ik echt heel veel van leer. Synoniemen, en woorden die ongeveer hetzelfde betekenen maar héél anders gebruikt worden en zo. Deze klassen krijg ik van Mariella, die ongeveer twee maanden geleden met zwangerschapsverlof ging (ja, ze gaan hier ongeveer een maand voor de bevalling met verlof en zijn na een maand weer terug) en echt de beste lerares is die ik heb op de school. Ze legt heel goed uit, maar toch is het altijd lachen. Het was wel gek om haar te zien zonder haar zwangere buik.

Een beetje onchronologisch verhaal vandaag, maar ja, dat is dan maar zo. Ik teken heel veel weer hier. Het is een goede bezigheid zonder computer, en het is leuk om portretten te tekenen van vrienden. Ik merk dat ik heel veel vooruit ben gegaan in het afgelopen half jaar, en toen Mercedes, mijn Ecua huisgenootje, en Paula, de dochter van de eigenaresse van de residentie, gingen schilderen vroegen ze me te helpen met het optekenen van de katten op hun doeken. Uiteindelijk hebben we de hele avond met z’n drieën geschilderd, getekend en armbandjes geknoopt. Toen ik Margaritha (de eigenaresse van de residentie) vertelde dat ik in Quito bleef dit weekend zei ze dat ik als ik wilde dan met de familie in het andere huis kon eten. Ik weet niet of ik thuis ga eten, maar het is in ieder geval heel leuk om toch ook een beetje het ‘gastgezin-idee’ mee te krijgen.

Paula (12) schilderde dit, de linkerkat is nu omgedoopt tot 'Mercedes', de middelste is zij, en de rechter ben ik, haha.

De reden dat ik een armbandje aan het knopen was is omdat het Johnny’s verjaardag is zaterdag, en dat ik toen ik een griepje te pakken had en me verveelde een cadeau voor hem gemaakt heb. Een portret van hem in een fotolijstje met een Nederlandse-Blauwschaapje-felicitatie op de achterkant, een zelfgeknoopt armbandje en twee playstation2 spelletjes (die ik zelf leuk vind, haha) omdat we altijd samen playstation2 spelen en ik zijn spellen niet zo denderend vind. (Jor en Len: Need For Speed Carbon & GTA San Andreas ^^). Piraterij is illegaal hier, zoals wiet illegaal is in Nederland. Er zijn onwijs veel winkels waar je voor 2 dollar een film kunt kopen, en de ps2 spellen waren 1,50 per stuk. Ik kan me nog wel herinneren hoe duur de spellen zijn in Nederland, zo’n cadeau was niet mogelijk geweest in Nederland als een budget-cadeau!

Portret van Johnny

Dit wordt dus een lekker rustig weekend, zonder al te veel poespas. Lekker alleen thuis, een beetje uitrusten van al de gekte van mensen die weg zijn gegaan. Voor nu is het even rustig en het duurt nog een paar weken voor de eersten weer weggaan. Het klinkt misschien een beetje gek, maar elke keer als er iemand weg is gaat het leven door, ongeveer hoe het is als er iemand is overleden. Het is natuurlijk niet hetzelfde, want we hebben nog contact via internet en een vooruitzicht om elkaar weer te zien, maar toch voelt het ongeveer hetzelfde. En, ook al zijn het elke keer mensen waar je méér herinneringen mee hebt, of een hechtere band, het afscheid nemen wordt makkelijker, want het leven gaat door. Ik ben er zo erg aan gewend geraakt dat mensen weg gaan nu, en zelfs toen Sare weg ging, het bleef leuk hier. Natuurlijk, het is een andere wereld hier, ik ga met sommige mensen heel veel minder om en met anderen heel veel meer, maar het blijft leuk. Een goede les die ik hier geleerd heb.

Het vooruitzicht dat ik zelf bijna naar huis ga (2,5 maand, jeetje ik ben alweer bijna in Nederland!!) geeft me heel erg dubbele gevoelens. Aan de ene kant zijn er natuurlijk heel veel dingen die ik mis aan Nederland. Een aantal voorbeelden:

• v Utrecht. Grachten, overal rood baksteen, de donkere cafeetjes, de steegjes, het dorpse stadsgevoel, de bloemen die op de bruggetjes worden verkocht, de markt, de trein...
• v Nederlands eten. HEMA-panini’s, écht bruin brood, mama’s spagetti bolognese, frisse zomersalades, een makkelijke kant-en-klaar-wok als je een keer geen zin hebt om te koken...
• v Fietsen langs de vecht, met een lekker briesje en een mager zonnetje die je niet doet wegsmelten, met de mooie groene bomen en ZUURSTOF!
• v Terrasjes pakken met Mies en lekker mensen kijken...
• v Etc. Etc.

Maar aan de andere kant heb ik mijn leven hier nu. Ik voel me echt zo thuis hier en eigenlijk maakt het me veel banger om terug te moeten naar Nederland dan ik ooit was om weg te gaan uit Nederland om voor een jaar naar het buitenland te gaan. Het idee om niet meer zo maar op woensdag in een taxi te pakken en naar Mariscal te gaan waar ik letterlijk geen 50 meter kan lopen zonder iemand tegen te komen, lekker salsa en merengue dansen, poolen etc. etc. Ik ga het allemaal zó erg missen. En dan de mensen. De meesten gaan gelukkig weg voor ik weg ga, dus dat gaat het iets makkelijker maken, maar echt... Ik ga de mensen zo erg missen...

En hoor me nou. Nu me hier al druk over maken. Ik heb hier nog even veel tijd als veel mensen zo goed als in het totaal hebben... Maar toch, het is zo’n vreemd idee dat ik inmiddels al over 2/3^e ben. Dat ik nu eigenlijk in Costa Rica zou zitten. Ik kan me nog herinneren dat ik me geschokt realiseerde dat ik over de helft was... De tijd gaat veel te snel.

Ik hoop voor jullie dat het in Nederland nog allemaal lekker z’n gangetje gaat en dat de lente – eindelijk – een beetje door gaat breken in ons kikkerlandje. Hebben jullie al lekker veel grappen uitgehaald vandaag? Hier is 1 april niets bijzonders, dus ik denk dat ik gewoon een lekker rustig dagje ga hebben.

Oh. En dan nog even een snel eng verhaaltje: een paar maanden geleden hadden 5 mensen Anita’s ipod gestolen toen ze onderweg was naar de residentie vanaf haar huis, te voet. Eergister kwam Elliot thuis met een verhaal dat er twee mannen waren die haar telefoon wilde hebben. Ik woon in een héél drukke straat maar om de een of andere reden waren er helemaal geen mensen op straat. Ze hadden haar ipod, die ze in had, niet gezien, maar ze wist dat zie zouden zien als ze haar telefoon zouden pakken, dus om de een of andere stomme reden zei ze nee. Ze pakten toen haar arm vast en hadden een mes. Toen ze zag dat er weer verkeer aankwam trok ze zich snel los en rende – bijna aangereden wordend – naar de andere kant van de straat waar een bloemenstand is. Ze is zonder enige bult of schram en met al haar spullen weggekomen, maar het bevestigd toch maar wel weer mijn idee dat ik níet aan die kant van de weg loop. Elliot is toch wel echt een stoer meisje, met héél veel geluk (het was met haar ook dat ik op het strand was overvallen)!

Portret ^^

A bucear en Porto Lopez!

Avocado gevecht, hihi (met Bryan)

Avocado gevecht (met mijn broertje Santi en Bryan)

De foto waarmee ik een nacht betaald heb gewonnen.

Op de foto met de politie in Mariscal, een dare :P

Demasiadas Despedidas

Het is weer zover, het was weer tijd om gedag te zeggen. Deze keer waren het twee mensen die weg gingen, beide op zaterdag. Sare en Kaja, mijn maatjes, zijn weg. Sare komt niet meer terug dus de eerstvolgende keer dat ik haar zie is als ik terug ben in Europa, Kaja komt gelukkig al over twee weken terug en is alleen voor 2 weken op vakantie naar Costa Rica (waar ze eigenlijk voor 4 maanden zou zitten en waar we in de residentie zouden gaan samenwonen daar vanaf volgende week zondag).

Gisterochtend om 8 uur gingen Kaja, Bryan en ik met Sare mee naar het vliegveld. Ik had een tranenbad verwacht, maar zoals altijd besloot mijn hoofd het weer net iets anders te doen en was het vooral praten over wanneer we elkaar weer zouden zien. Bryan had het er wel iets moeilijker mee, aangezien hij en Sare de afgelopen drie maanden closer en closer waren geworden en uiteindelijk een soort van novios waren. Na het vliegveld ben ik ben Bryan meegegaan naar het zuiden van de stad, waar hij woont, omdat hij naar de doktor moest. We hebben ontbeten met een heerlijk fruitsapje (van een fruit dat Taxo heet, 10 punten voor de mensen uit Nederland die weten wat voor fruit het is) en daarna zijn we naar zijn kamer gegaan. Het is een soort studentenkamer, maar dan zonder keuken en met alleen een minikoelkastje, omdat zijn moeder heel dichtbij woont en hij daar altijd eet. Waar zijn moeder woont zijn maar drie kamers, waarvan een voor zijn broertje, een voor zijn moeder en een studeerkamer, dus vandaar dat bryan half op kamers woont.

Wel een heel erg mooie kamer, en ontzettend netjes. Wat is dat toch met mannen die op zichzelf wonen? Als je binnenkomt is rechts een computer (met snel internet, that's a first for ecuador), links een tafeltje met tv en dvdspeler, daarnaast de minikoelkast, naast het bureau een ladenkast met daarop een supergrote stereoinstallatie, daarnaast een tweepersoonsbed. Langs het tweepersoonsbed lopende kom je uit bij nog een kast waar kleding in kunt hangen en een badkamer met toilet, wastafel en douche. In nederland zou je voor zo'n kamer (met toegang tot een gezamelijke keuken) denk ik zo'n 300 euro betalen. Bryan betaalt hier 40 dollar per maand voor. Schijntje!

Na even achter de pc gezeten te hebben en Sare een mail te sturen naar de dokter (hij heeft een soort infectie in z'n keel) om te horen dat het allemaal goed ging en hij alleen de penicilinekuur moest afmaken, terug naar de residentie om daar afscheid te nemen van Kaja, die met Elliot en Bryan naar het vliegveld ging. Ik had geen tijd om mee te gaan, omdat ik mijn Padi Open Water duikexamen moest maken.

Nadia, Rafael (instructeur), Rosalie, Anita, ik

Deze hele week heb ik, naast Spaanse lessen, theorielessen gehad voor het Padi Open Water duikdiploma gehad, we hebben allerlei dingen geleerd over ziektes, wat voor lucht je moet ademen, hoe je je nitrogen levels kunt berekenen met tabellen (dat mag niet te hoog zijn omdat je dan gasbelletjes in je bloed kunt krijgen), over materialen, over noodoplossingen, hoe diep je mag duiken etc. Een boek van ongeveer 500 bladzijden, in 5 dagen. Het was even een flinke pil, maar ik heb het (als een van de weinigen) helemaal gelezen, en had een 100% op mijn score! Rafael (onze instructeur) was verbaasd, blijkbaar komt het niet zo vaak voor!

Zoals jullie misschien wel gezien hebben in de video en op de fotos hebben we ook onze eerste keer in het water gehad vrijdag! Het was echt ontzettend gaaf, maar het is vermoeiender dan ik gedacht had.

Na de duikcursus zijn we naar de residentie gegaan waar we met bijna iedereen Aji de Carne gekookt hebben (een ecua gerecht, met aardappelen, pepersaus en vlees) en heerlijk gelunched hebben. Het was Sare's laatste avond in Ecuador, een van Nadia's laatste avonden in Quito, en voorlopig Kaja's laatste avond dus veel mensen bleven hangen tot we naar Mariscal gingen. Na het avondeten hebben ik, bryan en santiago een avocadogevecht gehad, wat weer erg lachen was. Foto's niet op mijn (nieuwe, tot 3 meter waterbestendige) camera, dus die komen later!

We hadden donderdag ook weer examens op de school. Van het grammaticaexamen weet ik nog niet wat voor score ik heb, maar voor het mondelinge examen had ik 100%. Qua prestaties een goede week gehad dus.

Ook deze week zijn we weer veel in de mariscal geweest. Maandag zijn we met wat mensen gaan poolen in Mariscal, waaronder ook Jonathan en Dario, die werken in Next Level. Een ironisch nieuwtje: het pistool was een speelgoedpistool. Ook al hebben we gezegd dat we niet meer naar Next Level zouden gaan, eindigden we daar toch wel weer op maandag, met rozen in hand, want het was de nationale dag van de vrouw en we kregen bloemen van iedereen! Zo lief!

Gister toen Bryan en Elliot terugkwamen van het vliegveld en ik van mijn examen zijn we voor de tweede keer richting zijn huis gegaan in het zuiden en hebben we met zijn neef (david) getafeltennist en gepoolt. We hebben daarna met z'n vieren rijst met vlees gegeten bij een soort barbecue tentje op straat, heerlijk was het, en daarna weer naar Bryan's kamer om ons klaar te maken voor de mariscal. Ik had eigenlijk niet zo'n zin, want ik had een ontzettende hoofdpijn die de kop op stak, maar ging toch maar mee. Na een tijdje vroegen wat mensen op straat wat er aan de hand was en vervolgens crackde ik en heb ik een half uur op een paaltje zitten huilen met voorbijgangers naar me kijkend alsof ik verkracht, beroofd, of beide was. Het is zo raar om hier te zijn zonder Sare en Kaja, helemaal omdat ik nog nooit in Ecuador ben geweest terwijl zij er niet waren.. Het is echt even heel erg moeilijk...

MAAAR! Vanavond ga ik naar het strand! Porto Lopez deze keer, het is in de buurt van Montañita (iets ten noorden van Guayaquil, googlen maar als je wilt ;) ) om mijn duikcursus af te ronden. Ik ga om 7 uur van huis weg, om om 8.30 voor 12 dollar in de bus te zitten (directe bus naar Porto Lopez, aangezien het 12 dollar is ongeveer 10 uur) dus dat wordt een nachtje in de bus slapen. Om een uur of 5.30 kom ik aan, om 3 uur later mijn eerste duik in zee te gaan maken! Maandag maken we twee duiken, dinsdag 3. Na twee duiken dinsdag hebben we het programma afgerond en hebben we nog een 3e duik 's avonds in het donker (een adventure duik heet dat, wat telt voor de volgende stap, het advanced open water diploma). We missen dan net de laatste bus terug naar Quito, dus we hebben ook nog woensdag overdag om lekker op het strand te relaxen en dan gaan we 's avonds weer terug. Zin in!

Por dios, todo era 'casi'

Ik hou van dit land. Het is mijn tweede thuis; ik heb hier hele goede vrienden, ben gewend aan de hoogte, aan altijd lente hebben. Ik heb een routine hier, die bestaat uit naar school gaan, leuke dingen doen, uitgaan, en studeren. Ik voel me thuis. Ik hou van dit land. Maar soms... Schemert er iets door van de problemen die dit land nog heeft. Zoals soms bang zijn voor de politie, omdat ze voor je neus iemand in elkaar slaan met een dummy-stick (en als je vraagt: wat is hier in godsnaam aan de hand aan een van je vrienden: waarschijnlijk gewoon een dief). Zoals overvallen worden op het strand. En zoals gister.

Met Karla, uit Guayaquil (grootste stad van Ecuador)

Laurianne, het Franse meisje, was jarig vandaag en daarom was iedereen in Bungalow 6, een hele leuke club, met populaire muziek en een half uur tot uur salsa tussendoor. Een Amerikaanse eigenaar, met heel veel buitenlanders. Normaal laten ze onze ecua vrienden niet door (Ecuatorianen moeten 1. Netjes gekleed zijn. Soms is een pak niet net genoeg door de schoenen. 2. 21 zijn, zelfs als je 21 bent en het niet lijkt laten ze je niet binnen.), maar gister waren we met alleen Bryan, dus Jason vroeg de eigenaar of hij naar binnen mocht. Eerste keer in zijn leven in Bungalow. Om een uur of half 3 ging ik met Elliot en Ank (het nieuwe Nlse meisje, zo meer) naar The Next Level. De club waar iedereen van vindt dat het gevaarlijk is, maar waar we de eigenaar, de beveiliging, de bartenders, de flyer mensen en een groot deel van de vaste bezoekers redelijk goed kennen, dus waar wij ons altijd veilig voelde. Halverwege kwamen we Sare tegen. Sare vertelde ons dat Level dichtwas. Level is nooit dicht.

Gaby, Elliot, ik, Sare en Kaja bij een Mazda 2 autoshow

Er was een gevecht uitgebarsten. Vijf mannen tegen een andere. Schoppend tegen zijn hoofd, en er was bloed overal. De pooltafel was een bloedbad. Kaja en haar vriend, Josue waren wel in Level, net als de mensen die daar werken, Jorge, Alicia, Sarah, Santiago en Johnny. Jorge, Alicia en Sarah waren naar huis gegaan, Santiago en Johnny zagen we op straat. Ze waren behoorlijk overstuur, maar voor zover ik wist waren zij niet in het gevecht.

Ze waren bijna neergeschoten. Santiago was zijn schot aan het voorbereiden met het poolen, en iemand kwam binnen en sloeg hem op zijn achterhoofd. Santiago heeft een kort lontje, en ik weet niet wat er gebeurd is tussen de klap op zijn achterhoofd en zijn reactie, maar zijn reactie was hem slaan met de keu. Hij brak zijn neus, waarop vrienden van de gebroken-neus-man een pistool trokken en Santiago en Johnny (die niets gedaan had) onder schot hielden. Ze schoten. Ik kan me niet voorstellen in wat voor staat je op zo'n moment verkeerd. Iemand staat met een pistool voor je en haalt de trekker over. Ik denk dat de persoon die het pistool vast had het wel wist, maar hoe kun jij het weten als je onder schot gehouden wordt? Heeft hij kogels of niet? Gelukkig deze keer niet.

Met iedereen gingen we naar Movida, de after-party club, waar iedereen vooral blij was dat we allemaal ongedeerd waren. Na een tijdje kwamen de mensen van de beveiliging, en wat flyer-aars naar de Movida, waaronder onze vriend Jonathan. Hij had een dikke hand, want hij hand iemand geslagen. Hij had een gat in zijn hoofd. Maar weigerde naar het ziekenhuis te gaan. Sukkel. Verder was iedereen gelukkig ongedeerd.

We hebben maar besloten om niet meer naar Next Level te gaan. Een van de flyer-aars vertelde me dat waarschijnlijk iedereen ontslagen wordt, en het is nu gevaarlijk daar voor de mensen waardoor ik me veilig voelde. Maar verder is alles goed met iedereen. Christoffel heeft weer eens goed voor me gezorgd.

Dit was een heftige zaterdag dus, maar wat voor mij het nog erger maakt is dat vorige week zaterdag Johnny en Santiago bijna beroofd waren, en terugvochten en Santiago toen een aantal keer in zijn buik is gestoken. Hij had niets ernstigs, maar toch, hij was neergestoken. En dezelfde zaterdag was Bryan bij zijn vader, in de vallei (30 minuten van Quito ongeveer), waar hij vroeger zelf ook woonde en 's avonds had iemand een pistool naar hem getrokken (een bende-lid, zonder een echte reden ook).
Soms schermeren de problemen van dit land door. Soms mis ik Nederland, en dan vooral de veiligheid. Maar ik hou van dit land.

De blog begint alweer aardig lang te worden, dus nog wat hoogtepuntjes vanaf vorig weekend in sneltreinvaart.

• Vorig weekend. We waren weer naar de Antisana en het was geweldig! We waren weer met een groep van 7, en hadden dezelfde gidsen. Het weer was perfect, geen regen deze keer, niet te warm, en niet te koud. Ik denk dat ik de trip zelfs nog gaver vond dan de vorige keer, en ben alweer de volgende keer aan het plannen... Het is zo mooi om door de bergen te paardrijden!

• Deze week besloten om een duikcursus te volgen, ik begin morgen en zal als alles goed gaat over anderhalve week mijn Paddi Open Water (geloof ik) hebben. Nu is het helemaal goed om in Ecuador te blijven, want leren duiken was een van de redenen voor mij om naar Costa Rica te gaan.
• Vrijdag was het feest enorm, en was ik heel laat (of heel vroeg op zaterdagmorgen) thuis en op zaterdag gingen ik met Sare en Bryan naar de vallei, naar Bryans vader en stiefmoeder. Het was onwijs leuk! We hebben een echte ecuatoriaanse lunch gehad (rijst, kip, tomaat en ijsbergsla met aardappelpurree en een halve abrikoos op siroop toe), en zouden naar Alice in Wonderland gaan 's middags in het winkelcentrum, maar er waren geen tickets meer, dus we hebben in heel veel winkels rondgekeken en elkaar met rare brillen, hoedjes sjaals en tassen aangekleed.
• 's Avonds werden we (heel lief!) naar huis gebracht met de auto, hebben we avondgegeten en daarna even een uurtje slapen voor ik naar het vliegtuig ging om Ank op te halen. Ank is een meisje uit Nederland dat het afgelopen half jaar in Costa Rica heeft gewoont en haar laatste 3 maanden hier door gaat brengen. Haar vliegtuig zou landen om half 12. Ik werd wakker om kwart over 12, omdat Sare me belde of ik al terugkwam van het vliegveld. We (Bryan, Sare en ik) zijn toen in een taxi gesprongen en naar het vliegtuig geraced, om daar (gelukkig) nog 10 minuutjes op Ank te wachten, die dus niet op ons had staan wachten.

Al met al een hele leuke week, maar toch met wat donkere kantjes. Het is wat kouder nu in Quito, wat meer bewolkt, maar nog steeds warm genoeg. Is het nog steeds zo koud in Nederland, of begint de lente door te schemeren?

Groetjes uit Quito,

Blauwschaapje

quito, costa rica, quito... QUITO!

Hallo luitjes,

Weer een update vanuit het mooie, vandaag niet zo zonnige, Quito. Sommige mensen wisten het misschien al, anderen weten dat ik met het idee in mijn hooft zat en weer anderen weten nog helemaal niets en zullen dus verbaasd zijn over de titel van deze blog. Waar het op slaat?

Vandaag heb ik mijn aanvraag voor een verlenging van mijn visum voltooid. Vorige week mijn handtekening gezet onder dat ik in Quito blijf en niet naar Costa Rica ga... Waarom? Ik voel me thuis hier. Ecuador heeft ook stranden. Het klimaat is hier fijn. Ik heb leuke vrienden hier, de school is goed, de mensen spreken geen Engels. In Tamarindo (Costa Rica) spreekt iedereen, inclusief locals, engels. Het is een toeristenstrand. Een jongerenplek. Perfect voor een vakantie over een paar jaar dus, maar om daar nou te gaan wonen...

Daarbij is de school hier beter (misschien zijn er mensen die het niet met me eens zijn op dit punt, maar als ik kijk naar hoeveel ik geleerd heb in de afgelopen 5 maanden, moet het haast wel.) Dus. Quito all the way. (voorlopig heb ik ook nog geen computer... dus ik had niet eens een nieuwe banner kunnen maken voor Costa Rica... Ik moet wel hier blijven, haha.)

Kaja, lieve Kaja, die in bijna elk verhaal wel genoemd wordt en Sare, de twee Noorse schatten waar ik nu mijn hele tijd hier al mee samen heb gewoond, geleefd, gereisd, gefeest, gegeten geallesd gaan weg over 3 weken. Heart-break time. Sare gaat terug naar Noorwegen, en Kaja gaat naar Costa Rica. Ze zou daar eigenlijk twee maanden doorbrengen... MAAAAAR... er is nog iemand verliefd geworden op dit land. Ze moet gaan, aangezien haar vrienden haar komen opzoeken en hun tickets al lang en breed gekocht zijn, alleen ze heeft gister besloten dat het de extra dollars waard is om terug te komen! Yeii! Maar twee weekjes zonder Kaja dus...

En wat is er verder nog gebeurd hier... Het is een beetje een ongeordend verhaal deze keer, mijn excuses daarvoor... Oh ja!

Sinds zondag heb ik (EINDELIJK) een nieuwe ROOMIE! Elliot is verhuisd (mijn berovingsmaatje) en het is heerlijk om weer iemand te hebben in die kamer. Natuurlijk heeft het z'n voor en nadelen, maar het is zo veel gezelliger om een roomie te hebben... En daarbij... Ben ik een stuk netter als ik mijn kamer deel, haha. Voor mezelf doe ik het niet, maar zodra iemand anders in mijn troep moet leven, is mijn troep opeens weg...

Met mn nieuwe roomie Elliot op de trap tussen onze badkamer en kamerdeur.

En dan tot slot: Er bestaat een examen voor spaans zoals het CAMBRIDGE, de TOEFL of IB voor engels het het heel DELE. Het DELE bestaat uit 3 niveaus: beginner (A1, A2), intermediate (B1, B2) en superieur (C1, C2). Vladimir (coordinator van de estudiantes) had me eerder verteld dat ik waarschijnlijk wel B2 kon doen en gister heb ik een online test gedaan om te kijken op welk niveau ik op dat moment zat, uit de test kwam: B2.3 - 2.4. De .3 en ,4 houdt in dat ik in de bovenste helft van dat niveau zit (na de .4 komt C1), en aangezien ik nog 2 maanden heb om te studeren heb ik besloten dat ik ga proberen om me op te werken naar het niveau Superior C1. Het gaat moeilijk worden, want het is een Spanje-Spaans test en het Spaans van Ecuador verschilt daar nog best wel van op het gebied van uitspraak, gezegden, schrijfwijze van bepaalde woorden etc. Boeken lezen dus ^^. Vladimir zei ook dat ik in April mijn uiteindelijke beslissing pas hoef te nemen, dus mocht het net te hoog gegrepen zijn, dan kan ik besluiten om het B2 te doen en dat te halen met een goede score.

Dit weekend uiteindelijk toch maar niet naar de voetbalwedstrijd geweest, zoals jullie misschien merken is het leven hier zo: ach we hebben toch geen zin, we zijn moe, er komt wel weer een kans. Dit weekend gaan we (als het lukt, het ligt eraan of er paarden zijn) de Antizana trip nog een keer doen... En als het niet lukt... Wie weet wat we dan bedenken, er zijn zo veel opties!

In Europa is het nog steeds lekker koud, zoals goed te zien is op de skireis filmpjes/foto's van Broklede... Hoe is het met alle vakanties? Nog mensen lekker de zon op gezocht?

Liefs, Blauwschaapje

PS: voor de mensen die Simone Vogel kennen, ze is aan haar reis naar Australië begonnen en houdt een weblog bij. Ze kan onwijs leuk schrijven, dus voor een momentje van interesse of verveling:

http://simdownunder.waarbenjij.nu/