A bucear en Porto Lopez!
22 mrt. 2010
🇪🇨
vanuit Ecuador
Zondagavond om een uur of 7 was ik met Cecilia bij 'Reina del Camino', waar de directe bus naar
Porto Lopez vertrok. Ik dacht dat, aangezien het geen speciaal weekend was, anderhalf uur van te voren ruim op tijd was. Gelukkig hadden Nadia, Anita en Rosalie besloten om met een andere bus
vanuit Cumbaya (iets buiten Quito) te gaan, want toen we aankwamen was het eerst: er zijn helemaal geen tickets meer, en toen de bus er was lieten ze ons zien dat er 2 plaatsen waren, waarvan een
een normale stoel, de andere een soort 'jumpseat' helemaal achterin de bus. We waren al lang blij dat we twee tickets hadden, en de jumpseat was nog steeds een heel erg confortabele stoel, dus
uiteindelijk toch om half 9 's avonds op weg naar Porto Lopez.
We kwamen om 6 uur 's ochtends aan, hebben een hotel gezocht, en zijn gaan slapen. Nadia, Rosalie en
Anita kwamen een uur later aan en checkten in bij een hotel een blok weg van het onze. We gingen ontbijten en daarna de boot op om voor de aller eerste keer de zee in te gaan en onder water te
ademen! We hadden twee instructeurs, Jose, de hoofdinstructeur, Emiliano, de hulpinstructeur en dan nog Charles, of Chuck, die een 'Padi Dive Master' cursus aan het doen is (wat ongeveer een maand
duurt) en die ons met alles moest helpen. Ze wonen alledrie in Quito, maar Chuck is geboren op Santa Cruz, Galapagos! Heel erg grappig, want hij kende onze kapitein Galo van toen hij daar nog
woonde toen hij jonger was.
Op de boot was ik in eerste instantie heel erg blij dat ik op een nieuwe plek was, waar ik nog niet
eerder geweest was en waar ik dus geen herinneringen had aan Kaja, Sare en de anderen van de oude groep, maar we waren nog geen tien minuten onderweg en ik realiseerde me: ik ben hier al wél eerder
geweest, in oktober, het eerste weekend van Anita, mét Sare, Kaja, Kristin, Jonathan, Adrienne.... Het was even een verdrietig mis-momentje maar niet veel later moesten we onzegearklaar
gaan maken en nam het enthousiasme van het bijna duiken mijn gevoelens over. Na een korte briefing gingen we dan voor het eerst het water in. We moesten, met onze BCD (rugzak waarin je lucht kan
blazen om te bepalen hoe veel je drijft), gewichten (om te zorgen dat je uberhaupt niet blijft drijven), scubatank (voor lucht, duh), op de rand van de boot gaan zitten, waar we ons masker met
snorkel op moesten zetten en onze vinnen aandeden. Daarna een laatste check, wat lucht in de BCD (zodat je blijft drijven), regulator (waaruit je ademt) in je mond, ene hand voor op je masker en
regulator, andere achter bij de strap en dan... Jezelf naar achter laten vallen. De eerste keer is dat heel gek, want je kunt zien, en ademen, maar je bent onder water. Je zakt een stukje naar
beneden, en net als je je realiseerd wat er allemaal aan de hand is en wat je ook alweer doet begint de BCD te werken en drijf je langzaam naar de oppervlakte.
Met Rosalie en Cecilia op de boot.
Ik was als een van de eerste het water in, en na even wachten waren we er allemaal en gingen we dus
echt voor het eerst naar beneden! Het was allemaal nieuw en leuk en gaaf, en we waren een erg goede groep, want onze eerste duik was ruim 40 minuten (wat normaal is met een tank van 3000 psi, en ik
begon met 2500 psi, net als wat anderen). De groep die voor ons was waren allemaal al zonder lucht na 30 minuten, en zij hadden wel helemaal volle tanks... We hebben heel veel vissen gezien, maar
waar ik me vooral over verbaasde was dat het helemaal niet verder naar beneden leek dan de bodem van het zwembad (daar konden we staan, nu waren we op tussen 6 en 8 meter diepte).
We waren aan de rustige kan van het eiland Salanga, ongeveer een half uurtje varen van Porto Lopez,
en na de eerste duik kregen we een stuk sandia (watermeloen) en voeren we naar de andere kant van het eiland, waar meer golven waren, en eigenlijk nauwelijks horizon. Nog voor de nieuwe briefing
voelde Anita al misselijkheid opkomen, en tijdens de briefing kreeg ik er ook last van. En dan is er eigenlijk geen weg meer terug. Anita besloot om niet naar beneden te gaan, omdat ze ook
problemen had met het klaren van haar oren, maar ik wilde gewoon gaan, dus ging naar beneden. Weer ongeveer 8 meter. Beneden moesten we wat oefeningen doen, waaronder het masker vol laten lopen met
water en het leegmaken (ja, dat kan onder water, door uit te ademen met je neus), maar op instinct kwam het er op neer dat ik inademde door mijn neus én mijn mond. Lucht met zout water dus, ik
dacht even dat mijn regulator kapot was, en dan is het toch wel heel makkelijk om paniekerig te raken! Daarbij was het me niet goed gelukt om mijn oren te klaren, dus ging ik met Emiliano naar
boven, om het nog een keer te proberen. Het lukte niet, en met de golven aan de oppervlakte speelde mijn misselijkheid weer op. Een tijdje aan de oppervlakte geprobeerd minder misselijk te worden,
er niet in geslaagd, en toen de zee wat, al half verteerde, sandia gevoerd. Daarna voelde ik me wel een stuk beter, maar het eerste wat ik deed toen we aan de kade waren was Marinol (tegen
misselijkheid) kopen.
Na een douche gingen we met onze instructeurs avondeten, en op een gegeven moment kwamen we uit op
het onderwerp Paisa. Paisa is een alcoholische drank met smaakjes (volgens mij is het ecuatoriaans, maar het zou ook heel goed colombiaans kunnen zijn) wat we bijna altijd drinken. De meest bekende
Paisa is Paisa Cereza (kers), maar er bestaat ook Paisa Margaritha, Paisa Amaretto, Paisa Sandia... Met Chuck de Divemaster kwamen we dus op het onderwerp Paisa Sandia, en hij zei dat het niet
bestond, dat dat Zhumir Sandia is (een drankje wat er heel erg op lijkt, van een ander merk). Na een discussie en beide vragen aan de andere tafelgenoten of het bestond wilde hij wedden. Waarop ik
wilde wedden. Wat hij dan wilde verliezen. Hij ging niet verliezen, dus ik mocht het zeggen. Na een tijdje besloten we dat degene die verloor een avond lang alles moest betalen in Quito voor de
andere. Dan maar eens gaan bewijzen dat het bestaat. Wat vrienden gebeld die allemaal Sandia als eerste, of als tweede (na Cereza) smaak noemden, maar het was niet goed genoeg. Daarna Jonathan, die
werkt in de Mariscal en een telefoon heeft met een camera, of hij een foto kon maken van de fles en die kon uploaden. Zie hier de foto, nu nog maar zien of Chuck/Sandia the Divemaster zich aan zijn
woord gaat houden ;)
De dag erna gingen we naar Isla de la Plata om te duiken, wat ook wel 'het economische Galapagos'
wordt genoemd, omdat er veel dezelfde beesten ook zijn. Galapagos is toch wel heel veel mooier... De eerste duik die we maakten was bij een koraal en we gingen tot 18 meter diep. Nog steeds heb je
niet door dat je dieper bent door alleen te kijken, dieptemeters/duikcomputers zijn dus toch wel echt nodig! Deze duik hebben we echt ontzettend goed gedaan, want we waren bijna 50 minuten onder
water, en je gebruikt je lucht steeds sneller naarmate je dieper gaat. We hebben ook gezwommen met schildpadden, wat een gave beesten zijn dat toch!
Daarna moest ik met Anita de tweede duik inhalen, omdat je minimaal 15 minuten onder water moet
zijn, op minimaal 6 meter diepte, en om je Padi Open Water te halen moet je 4 duiken afgerond hebben. Deze keer ging ik heel langzaam naar beneden, en had ik geen last van mijn oor, maar Anita
bleef hangen ongeveer halverwege. Die is toen weer naar boven gegaan, en ik heb de duik met alleen Jose afgerond. Het is zo @#$%^ om je masker onder water af te doen!!! Maar ik heb het gedaan, dus
ik was er daarna ook meteen vanaf.
De vijfde duik was in hetzelfde gebied, en daar moesten we CESA (Controlled Emergency Swimming
Ascent) oefenen. Wat inhoudt dat we vanaf 8 meter diepte, met één of twee ademhalingen naar boven moesten zwemmen, en dan boven mondeling onze BCD opblazen (we stimuleren immers dat we geen lucht
meer hebben). Daarna weer naar beneden, en nog even rondzwemmen. Het is echt net alsof je op de maan komt, alles is zoooo anders onder water! Tegen het einde van de duik voelde ik opeens een steek
in mijn knie, en later kwam ik erachter dat ik gestoken was door een zee-egel. Dat doet pÃjn! Het voelde voor ruim een dag alsof mijn knieschijf gebroken was...
Na die duik zijn we teruggevaren, tanks gewisseld en meteen weer het water op. Weer naar het eiland
waar we de eerste dag waren, daar gekeken naar de zonsondergang en toen onze nachtduik gemaakt. Ik was de eerste in het water, en ik kan je vertellen, in het begin is dat best eng. Alles is zwart
onder je, en zelfs met je lantaarn zie je niet echt veel. Toen we eenmaal beneden waren was het vooral heel erg mooi, omdat je dan de lantaarns van 8 mensen hebt, en dus toch nog best wel wat kan
zien. Ik zwom achter Jose, en we werkten met een buddy-systeem, op een gegeven moment geeft Jose me het teken 'get together with your buddy' en ik kon de mijne, Cecilia, nérgens vinden. Ik was echt
als een soort loony in rondjes aan het zwemmen: dat is nadia, dat is rosalie, fuck. dat is nadia, dat is rosalie, fuck. En zo een tijdje door tot iemand naar boven wijst, waar cecila, 6 meter boven
ons, een beetje ligt te dobberen. Een van de instructeurs is haar op gaan halen, en we konden de duik voortzetten. Later vertelde ze dat ze niet meer wist wat waar was, boven, beneden, links,
rechts, en dat ze maar gewoon was gaan wachten. Toen ik zei: en je haar dan, daar kun je het aan zien, of de bubbels? zei ze: oh ja, stom zeg... Haha, was een grappige situatie dus. Daarna hebben
we allemaal onze zaklampen uitgedaan en op de bodem gezeten op onze knieen. Toen we het water bewogen met onze handen was het opeens alsof er een miljoen vuurvliegjes of sterren om ons heenwaren.
Plankton, die licht geeft als het water beweegt. Zo óntzettend mooi..!
Met Rosalie bij de Spondy Lus, het restaurantje waar we al onze maaltijden genuttigd hebben.
Daarna gingen we weer avondeten met de instructeurs en na het eten onze graduation vieren op het
strand. Dat duurde zo'n beetje de hele nacht. Twee van de instructeurs moesten om 5 uur een taxi nemen, een van de instructeurs was nog met ons op het strand, de andere was aan het slapen... En
versliep zich... Uiteindelijk werd hij wakker om half 8, toen zijn vliegtuig opsteeg, en moest hij nieuwe tickets kopen voor hem en de ander... Duur grapje (is zo'n 120 $!)
Armbandjes knopen met Narcissa
Woensdag was een rustig dagje, we hebben bustickets gekocht (weer de laatste twee), een beetje
gewinkeld, en ik heb van een heel lief vrouwtje uit Guayaquil armbandjes leren knopen. Toen hebben we met Chuck the Divemaster gelunched, gepraat en avondgegeten, allemaal aan een stuk door bij ons
vaste restaurantje. 's Avonds terug in de bus en natuurlijk niet veel geslapen.
Tekening van Jonathan López
Donderdagochtend kwam ik om een uur of 6 thuis, en was ik erg blij met de vakantie die ik had. 's
Middags kwam Jonathan, een goede vriend uit Ecuador, langs en heb ik hem getekend. 's Avonds zijn we uitgegaan, omdat het een van Nadia's (franse meisje wat hier zo lang zit als dat ik hier zit)
nachten was. Rosalie wilde graag naar Blues, waar het ladies night was, dus daar ben ik voor het eerst heengegaan. Het was heel leuk, een keer echt wat anders, want ze spelen daar op donderdagen
alleen rockmuziek en het is een soort loungebar. Nadia wilde dansen en kon dat niet echt op deze muziek, dus uiteindelijk zijn we weer in de Mariscal terecht gekomen. We zijn naar afterparties
geweest, dus toen de zon al op was kwam ik thuis. Die avond wéér uit, want nu was het écht bijna Nadia's laatste avond, en in ieder geval haar laatste kans op afterparties. We waren met een grote,
gezellige groep en uiteindelijk ging ik om 8.15 weg van El Puente. Dat is een bar/club die open gaat om 6 uur waar ik echt een HEKEL aan heb, maar het was Nadia's laatste avond, en zij wilde er
graag heen, dus we gingen maar. We waren zo goed als de enige mensen, dus het viel eigenlijk wel mee en we hebben lekker pool gespeeld.
Op zaterdagen is er een werkster in het huis, en alle spullen die ze nodig heeft om de bedden te
verschonen etc. liggen in Elliot's en mijn kamer, dus slapen is er niet echt bij op zaterdag. Ik ben daarom maar in het huis van een vriend gaan slapen, en heb videospelletjes gespeeld met zijn
8-jarige broertje. Onwijs schattig jochie!
Van de oorspronkelijke groep zijn nu alleen nog Jason, Pierre, Arnaud en ik over. En Anita, maar die
kwam een maand later aan. Het is zo gek allemaal om te zien hoe snel alles veranderd de hele tijd. Ook al is het maar 6 maanden, en heb ik nog precies 90 dagen te gaan hier, het lijkt een aantal
jaar, gewoon alleen al omdat je zo dicht op elkaar leeft en er zo veel gebeurd.
Deze week weer naar school en er staat niet zo veel op het programma. Even bijslapen vooral, want ik begin nogal grieperig te worden. En is in Nederland de lente alweer een beetje aangebroken, of is het nog steeds zo koud?
Reacties
Reacties
22 mrt. 2010, 19:46
hoi marjanne, we zitten even samen je verhaal te lezen. lennart vindt het een wonder dat je zo gemakkelijk verhalen schrijft! het is hier al veel warmer aan het worden. ik heb vrijdag een hmnnn ding met de auto gehad; over een betonnen rand gehopst,shit; je ziet het niet erg maar hoorde des te meer
22 mrt. 2010, 20:06
Amazinggg how I love reading these stories. Ik ben zo ontzettend dankbaar een deel te zijn geweest van dit geweldige avontuur, met iedereen en ik ben stiekem een beetje trots iedere keer als er staat de 'oorspronkelijke' groep. Zo voelt het ook zeker nog van mij, ook nadat ik hier zelfs al bijna weer weg ga, m'n oorspronkelijke groep van dit jaar was zeker weten in Quito! Kan niet wachten tot de zomer :D te quierooo
23 mrt. 2010, 10:09
25 Maart gaan we weer met de caravan op stap.Ons doel is Spanje voorbij Cartagena zo,n 2300 km van huis.We reizen samen met vrienden deze keer.We hebben je verhalen regelmatig gelezen,goed geschreven en uitgebreid.Je duik ervaringen zijn ook geweldig.Bij de slechte ervaringen heb je geluk gehad.
Mama zei: ja Wil ze heeft zeker een engeltje bij haar gehad.Nu dat geloof ik zeker en het bevestigd,dat mijn bidden voor jou helpt.Ik ben tenslotte je doopmoeder!
Nu meidje succes met alles wat je onderneemt plezier en studie.Liefs van ons beide.
PS.Wat leuk dat mama naar je toe komt.ook voor haar.
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!