Vamos a la Playa!

Dus. We zijn naar het strand geweest! Voor een van de eerste keren in mijn leven heb ik - als boven-de-rivieren-mens carnaval gevierd. Op het strand welteverstaan. Carnaval wordt anders gevierd hier dan in het zuiden van ons kikkerlandje. Ten eerste verkleed niemand zich. Ten tweede is het hier warm, wat inhoudt: je loopt over straat. Een auto rijdt langs. Het is een pick-up, met mensen in de bak (wat normaal is, in een pickup zitten normaal zo'n 15 mensen). De auto rijdt langs. Je hebt een emmer water over je heen.

Een van de appartamenten

Ook verkopen ze 'esfumos', een soort gekleurd scheerschuim in bussen. Iedereen loopt ermee rond, en voor je het weet ben je roze, groen, blauw of - als je geluk hebt - wit. Dat is zo'n beetje carnaval op het strand, samen met het gebruikelijke zwemmen in de zee, zonnen en slapen op het strand en de hele nacht feesten. In een aantal steden hebben ze parades, maar ik was daar niet dus ik heb geen idee hoe dat is.

Karla (Ecuador) Elliot (Amerika) en ik, in Atacames (strand in de buurt) @ night

En wat is er nog meer gebeurd op het strand? Ik ben beroofd. Echt beroofd, al had ik niets bij me dus heb ik nog steeds al mijn spullen. De eerste avond in Tonsupa (het badplaatsje waar we waren) wilden we naar het strand gaan om de barretjes eens te bekijken. Elliot (uit Amerika, vanaf morgen mijn roomie!) en ik liepen vooruit, Dario (ecuadoriaanse vriend) en Kaja liepen een stukje naar achter en wie daarachter waren wisten Elliot en ik niet eens. We moesten omlopen, want de eigenaar van de appartementjes waar we verbleven had ons verteld dat het gevaarlijk was om 's avonds over het strand te lopen. Na een tijdje floot Dario en wees naar achter. We dachten dat ze a) omdraaiden om over het strand te lopen, met iedereen of b) niet meer naar het strand gingen omdat het een beetje regende. Elliot en ik hadden zoiets van: we zien ze wel op het strand, we lopen door. Op het strand aangekomen was er niemand. We waren eigenwijs. Wilden niet meer een hele grote omweg teruglopen en besloten dat het strand toch niet zo gevaarlijk kon zijn. Foute beslissing.

Om naar ons hotel te komen moesten we een klein riviertje doorkruisen en toen we daar bijna waren zag ik verder op het strand (we liepen langs het water) twee jongens lopen. Onherkenbaar natuurlijk, want het was donker, maar met hetzelfde postuur als Bryan en Johnny (twee ecuatoriaanse vrienden). Dus ik vroeg aan Elliot:

kennen we hen?

- Ik denk het niet....

Ik denk dat het Bryan en Johnny zijn, kijk maar, ze draaien zich om.

Ik bleef kijken terwijl ze op ons af kwamen rennen. Totaal niet denkend aan dat het ze wel eens niet zouden kunnen zijn, of aan dat we op een gevaarlijk strand zouden zijn. Toen ik me omdraaide naar Elliot was ze al in volle sprint. Ze had de goede reactie gehad. Ik riep

Laat me niet alleen hier!

En toen ik me weer omdraaide naar het Bryan-achtige type wat op topsnelheid op ons afkwamrennen stopte ik met rennen. Het waren ze gewoon, het moest wel. Bryan en Johnny halen altijd dit soort grappen met ons uit. Ik draaide me weer om naar Elliot en hoorde 'Bryan' vlak achter me. Ik draaide me om...

Hoi bry..... OH FUCK!

Toch geen Bryan.

- Geef me alles wat je hebt, nu snel!

Ik heb niets bij me, helemaal niets!

Handen overal om te voelen of het waar was. Iets snapte in me en met mijn sandalen die ik in mijn handen had begon ik op zijn hoofd te slaan. Gelukkig had hij geen mes of iets, want ik dacht helemaal niet aan de gevolgen van wat zoiets kon hebben. 'Bryan' begon richting zijn vriend en Elliot te rennen, en ik zag dat ze, aan de andere kant van de rivier, op de grond zat. Al slaande met mijn sandalen achtervolgde ik nu mijn overvaller. Wat een gezicht moet dat zijn geweest. Aangekomen bij Elliot veranderde ik mijn aanval op 'Johnny', die met Elliot op de grond zat. Toen realiseerde ik me dat er meer mensen waren. Er waren nu 5 jongens. We hebben onwijs veel geluk gehad dat 'Bryan' en de 3 nieuwe zenuwachtig waren en zeiden dat ze moesten gaan. High op adrenaline liepen Elliot en ik het laatste stukje terug naar huis. 'Johnny'had geprobeerd zijn hand in Elliots broek te steken. We hebben ontzettend geluk gehad. Les van dit: Luister naar locals. Zeggen ze dat het gevaarlijk is? Dan is het gevaarlijk.

Het riviertje waar we beroofd zijn.

Thuis was niemand, behalve Pauline (frankrijk) die al sliep en Tara (belgie), die niet mee zou gaan. Tara geschokt. Wij high, wat een rush geeft zoiets. Ik belde Gaby (ecua vriendin) om te zeggen dat ze niet over het strand moesten terugkomen. Na twee uur kwamen ze. Allemaal, van het strand, ze waren met veel en hadden dus niet geluisterd. Maar... oeps. Dario en Johnny waren er niet. 'Oh ja,' zei gaby, 'ze waren een fles drinken verloren en zijn teruggelopen om die te zoeken'. Na ongeveer een kwartier kwamen ze aan.

Johnny boos. Dario naakt, op een bokser na. 'Bryan', 'Johnny' en dit keer met 5 vrienden hadden ook hen te pakken gehad. Weg fles. Weg 60 dollar. Weg kleren. Wat dat betreft was Elliot (10 dollar, schoenen, half pakje sigaretten, lucifers) er goed vanaf gekomen.... Leuke eerste avond...!

In het zwembad (Bryan, Johnny, Kaja, Elliot, Sare, Ik, Anita en Gaby)

Daarna kon het natuurlijk alleen maar beter worden, en dat werd het ook. Meer mensen kwamen aan wat ons totale aantal op 20 man bracht, 's avonds na het uitgaan hadden we feestjes in het zwembad bij de huisjes, overdag lagen we te lezen, zonnen en te spelen met het zand op het strand. We hebben gezwommen in de zee, heerlijk zeevoedsel gehad, en op een 'banaan' achter een boot aan geraced.

Spelen met zand

Dinsdagochtend was ik terug in Quito, heerlijk bruin, heerlijk om weer thuis te zijn. Dit weekend naar een voetbalwedstrijd (Barcelona, maar dan uit Guayaquil, tegen een of andere andere club) en donderdag naar een concert van Paul van Dijk (voor de mensen die hem niet kennen, een DJ). Vanmorgen had ik weer een nieuw grammatica-examen, en volgens mij ging het wel goed. Ik heb nu mijn mondelinge examen. Laat me weten hoe jullie carnaval was / vakantie is (Nederland heeft nu vakantie, toch?)!

Met Laurianne (frankrijk) onderweg naar het strand

Liefs, Blauwschaapje

Núkaka Blauwschaapje mi kani

Alli puncha! Imanallatak kanki? Núkaka Blauwschaapje mi kani.

Buenas días! Como te llamas? Mi nombre es Blauwschaapje.

Goedendag! Hoe heet je? Mijn naam is Blauwschaapje.

Jaja, school was echt weer leuk deze week, want ik heb een nieuwe klas van Andres, Cosmovision Indigena, wat inhoudt dat we Quichua leren (de basis at least), en meer over de inheemse bevolking. Ik kan nu tot vijf tellen ( Shuk, Ishkay, Kimsa, Chusku, Pichika), zeggen dat iemand moet opschieten (Jala jala, iets wat je vaak hoort in de bus als ze de deuren willen dichtdoen), vragen hoe iemand heet (Imanallatak kanki?) en zeggen hoe ik zelf heet (Núkaka Blauwschaapje mi kani). We zijn met Andres ook naar een traditionele mercado geweest, een markt waar kraampjes zijn met traditioneel eten, waar ze fruit en groenten verkopen en de verdieping beneden verkopen mensen kruiden, vis en vlees en genezende middelen (Laat alle vrouwen je volgen; seks geld en gezondheid; etc.) Ook verkopen ze er kruiden en kun je voor $5 'gereinigd' worden. Ze slaan dan met verschillende soorten kruiden op je lichaam om je te genezen van kwade geesten. De vleeskramen zijn... interessant. Hersenen, koeienpoten met de hoef er nog aan, hele koppen, you name it they have it. Ongekoeld op hun kraampje. Bah, niet iets voor mij, geeft nogal een sterke geur af, haha!

Verder hebben we weer een verjaardag gehad, van Sabina. Sabina was vorig jaar hier een half jaar bij EF een leerling, is toen voor een paar weken naar New York geweest, besloot dat het niets voor haar was en is teruggekomen naar Ecuador en nooit meer weggegaan. Ze geeft nu Engelse les op een school hier (ook aan haar eigen vrienden, zoals Bryan, haha), en ze werd donderdag 20. Met Kaja hebben we een cadeau samengesteld (een spaarvarkentje als kaart, waar we allemaal iets opgeschreven hebben, een kroontje om iedereen te laten zien dat zij jarig was, een roze met zwarte palestini shawl en een fles Zhumir Sandia, alcohol met watermeloen smaak.) Het kwam eruit als een onwijs leuk pakketje!

Met Sabina en haar verjaardagscadeautje

Gister zijn we voor de tweede keer naar Papallacta geweest voor een lekker relaxed dagje spa. We hadden het zelf geregeld deze keer, dus geen gedoe met om 8 uur weg, maar gewoon om 11 uur op school verzamelen, toen twee uur in de auto (we waren met genoeg om een busje met chauffeur te huren en dat het niet duurder was dan met de bus, want terugkomen vanuit papallacta met de bus is nogal lastig, or so i've been told) en daarna heerlijk relaxen in de Spa. We gaan zo lunchen in Mariscal met wat mensen, en volgende week wordt het toch geen montañita, want blijkbaar zijn alle hostels al overbooked. Het plan is nu om naar Tonsupo ofzo te gaan, of naar Atacames, twee stranden in de provincie Esmeralda's. Het idee is dat we dinsdagavond of woensdagavond vertrekken en even lekker wat zon meepakken, want geloof het of niet, op het moment is het weer in Quito een beetje meer richting de normale temperatuur voor deze tijd aan het jaar aan het veranderen (nog steeds 16+ graden, maar bewolkt en at times regen).

Ik ben erg benieuwd naar hoe het nu in Nederland is, nog steeds last van sneeuwstormen en ijzige kou? Musicals al aan het instuderen? Al nieuwe pianoliedjes opgenomen? Laat het me weten, ik ben benieuwd!

Heel veel liefs, Blauwschaapje

met mijn 'broertje' Santiago

La Cigarra, Mariscal, La fogata en el parque y la casa de Gina

Nog steeds geen computer hier, maar goed, ik red me wel met het ILab van de school, en de computers van mijn huisgenootjes die ik zo nu en dan mag gebruiken. Het leven hier in Quito gaat weer zijn gangetje, met heel veel nieuwe estudiantes en la escuela, die allemaal stuk voor stuk gezellig en leuk zijn. We zouden gisteravond een nieuw huisgenootje krijgen, maar helaas... Die is nooit aangekomen.

Op het moment wonen we met z'n 5en in het huis. Nog steeds Jason, Kaja, Sare, Mercedes en ik. We hebben de afgelopen 3 weken wel een braziliaans meisje in huis gehad, Hannah, maar die moest helaas weer terug al. Vijf mensen klinkt best veel, maar toen ik hier kwam wonen waren we met acht. En dat is toch wel echt een heel stuk gezelliger!

Maar goed, op school zijn er dus zo veel nieuwe mensen, dat dat het wel weer een beetje goed maakt. Gister had ik een hele interessante les van Vladimir, de coordinator van de klassen. Het van comunicacion y debate, en we moesten 10 punten in volgorde van hoe belangrijk ze waren voor ons zetten. Dat waren dingen zoals, vrede met jezelf, gezondheid, professioneel succes, goede vrienden... Daarna hadden we een korte discussie over de verschillen die we hadden. Erg leuk, want ik zit met alleen maar fransen in de les, en iedereen weet hoe goed die kunnen discussieren!

Voor de lunch zijn we gister naar Chili's geweest, een steakrestaurant, omdat Baby Jason 42 jaar werd. Kaja en ik hadden nog even snel een cadeautje voor hem gekocht en hij vond het heel erg leuk. (vier films voor 10 euro, kun je dit land geloven!)'s Avonds hebben we The Bucket List gekeken, en dat is echt een aanrader!

Dit weekend waren we thuisgebleven, en op zaterdagavond gingen we, zoals gewoonlijk, met z'n allen naar de Mariscal. We begonnen bij Quicentro (het winkelcentrum) waar we, alsof we in een soort slechte amerikaanse film waren, bij een auto met muziek een beetje gekletst hebben (zie eerste foto's in nieuwe fotoserie). Daarna naar onze vaste club, The Next Level, maar daar was niet heel veel aan afgelopen zaterdag, dus we gingen naar een bar waar we een biertje gedronken hebben en heel veel foto's hebben gemaakt. Het was onwijs gezellig! Uiteindelijk weer terug naar de club, maar het was nog steeds niet beter, dus toen zijn we naar de buurt waar Santiago en Johnny wonen gegaan, om daar in een park een fogata (kampvuurtje) met muziek te hebben. We hadden Johnny's gitaar opgehaald en dus een mooi concert van Pablo. (een professioneel muzikant, dus we hadden niets te klagen).

Na een tijdje hadden we het toch te koud en zijn we naar Gina's huis gegaan, een vriendin uit Detroit, waar we eigenlijk vooral half in slaap vielen, maar desondanks een heel leuk weekend. Ook foto's online.

Dit weekend willen we weer teruggaan naar Papallacta, de aguastermales,en volgende week gaan we carnaval vieren in Montañita (het strand waar we ook al eerder zijn geweest)...

Snel weer een update, maar eerst, vertel eens, hoe is het daar!

xxx Blauwschaapje (zonder schaapjes =( )

Hemos ganadoooo!

Dus. Meer dan een maand sinds de laatste update, maar dan toch maar een update nu. Helaas nog geen schaapje :( Waarom... vind je uit in de Blog... En natuurlijk alsnog voor iedereen: een heel erg voorspoedig 2010, het gaat geweldig worden!

Zoals misschien veel van jullie wisten was ik met kerst/oud en nieuw in Nederland en het was super om iedereen weer te zien! Wat een kou hebben jullie daar, zeg... Wat dat betreft ben ik erg blij om weer terug te zijn hier in Quito, waar we van de week weer een heerlijke 26 graden celcius hadden...

Dus, inmiddels alweer twee weken 'thuis', want zo voelde het echt om terug te komen. 9 Januari, om 20 minuten over 9 kwam ik door alle controles heen en er stonden 2 lachende, en 2 slapende gezichten me op te wachten (de twee lachende gezichten waren Evelyn, een ecuadoriaanse vriendin, en Alicia, een Amerikaanse vriendin, de twee slapende Johnny en Santiago, twee ecuadoriaanse vrienden die straight uit Infieles (after-party nachtclub) waren gekomen.

Na mijn spullen thuis afgezet te hebben hebben Alicia en ik bij Evelyn thuis een lunch gegeten die haar moeder had gekookt, en na een tijdje zijn we naar de Mariscal gegaan (de uitgaanswijk) waar Johnny moest werken bij Coffee Tree. Coffee Tree is een cafe met een terras met terrasverwarmers, met happy hour en live muziek op zondag. Voor ik het wist waren we met een groep van ongeveer 15 man, het was ontzettend leuk om iedereen weer te zien!

Een paar dagen later kwam het nieuws: HET TICKET GEWONNEN! Iedereen dus heeeeeeeeeeeeeel erg bedankt voor alle stemmen, de reacties over hoe leuk het is, en zo! Hoe het precies allemaal gaat werken weet ik niet... Ik heb namelijk nog steeds geen mailtje van EF gehad dat ik gewonnen heb en over hoe het werkt, ik heb alleen gezien op de website dat ik toch echt bovenaan sta... Dat is dus nog even afwachten, maar het is in ieder geval zeker dat Mama me kan komen ophalen in Juni!

Iets daarna iets minder nieuws: mijn computer die kapot was gegaan in Ecuador en in Nederland is nog steeds blijkt onherstelbaar te zijn... Hier heb ik nu geen Photoshop (het programma waarmee ik de schaapjes maak) en ook geen eigen computer... Het schrijven van de blog wordt daarom een beetje lastiger, zeker omdat tot een paar dagen geleden het Ilab (computerlokaal) buiten gebruik was. Nu dat er weer is zal ik weer vaker gaan posten!

Inmiddels is school alweer 2 weken bezig, en het is echt heel veel leuker dan vlak voor de vakantie. We hebben nu moeilijkere SPINs (SPecial INterest classes), veel over de cultuur en geschiedenis van Zuid-Amerika en Ecuador, en natuurlijk héél veel nieuwe ‘estudiantes'. In totaal zijn we nu met ongeveer 20 man, meer dan de helft is Nederland of Frans, haha. Maar we blijven proberen om alleen in het Spaans te praten.

Met mijn Spaans gaat het booming trouwens. Drie weken ‘vakantie' van het Spaans praten hebben me erg veel goed gedaan. Ik heb nog veel te leren, natuurlijk, maar ik heb dan ook nog een klein half jaartje om dat te perfectioneren.

Ik ben nu net terug van de ‘Antisana Horseback Riding Trip' (om de een of andere rare reden doet onze activities coordinator bijna alles in het Engels). Het was een tweedaagse trip en ZO ontzéttend prachtig! Mijn paardje heette Dorado, en was heerlijk, maar 10 uur paardrijden in twee dagen, na een aantal jaar bijna niets veroorzaakt een hele hoop spierpijn. Overal spierpijn! Desondanks dat een enorm heerlijke trip, waarvan bijna iedereen zoiets heeft: gaan we (nadat onze spieren weer normaal zijn) zéker nog een keer doen. Er zijn een hele hoop mooie foto´s en filmpjes gemaakt, dus ik zal zo snel mogelijk uploaden. Voor de mensen die bekend zijn met facebook: daar staan de foto's altijd als eerst.

Voor nu: nog een keer HEEL erg bedankt voor alle stemmen!

Chao,
Blauwschaapje

Que Locura!

De vorige keer was ik gebleven bij het Sinterklaas vieren. Het was echt onwijs erg Sinterklaas, met alle typische dingen, zoals sommige heel persoonlijke gedichten, andere heel grappig, cadeautjes die echt precies paste en zelfs met pepernoten! Na een onwijs grappige gedichten-sessie zijn we 'Alles is Liefde' gaan kijken, met Engelse subtitels. Voor Adrienne en mij om het echte sinterklaas gevoel (en een beetje heimwee) te krijgen, voor de rest om meer te begrijpen over Nederland, en natuurlijk sinterklaas.

We vierden het op dinsdag, en op woensdag was de thuiswedstrijd van 'ons' voetbalteam LIGA tegen het Braziliaanse Fluminense. Als LIGA deze westrijd zou winnen, was de Zuid-Amerikaanse cup zo goed als zeker voor ons, dus met een 5 - 1 winst hebben we een mooi feestje gebouwd in onze vaste club 'Next Level'. Ik heb toen Jorge leren kennen, een onwijs grappige krullebol uit Quito, die op deze dag 19 jaar werd. Reden voor nóg meer feest dus!

Dat weekend zijn we naar 'New Moon' geweest, in de V.I.P. ruimte. Ze hebben hier namelijk het bovenste gedeelte van de zaal afgeschermd van de rest van de zaal, en daar hebben ze onwijs luie stoelen, waarvan de leuning naar achter kan en en voetsteun omhoog komt. Dus als je de film niet interessant vindt, kun je altijd nog gaan slapen, haha. Verder hoef je niet van te voren je drankje/hapje te kopen, want er komt een ober naar je toe om je bestelling op te nemen. Haha echt een geweldig systeem is het, en zelfs de VIP is omgerekend naar euros nog goedkoper dan een filmpje pakken in ons koude kikkerlandje!

De woensdag erna was Kristin's laatste woensdag, want zaterdag 5 december vertrok ze voor 3 weken naar de States, om daarna terug naar Noorwegen te gaan. Laatste week met een roomie dus! We gingen weer naar Next Level en hebben daar weer een mooi feestje gemaakt, want LIGA moest de uitwedstrijd tegen Fluminense spelen en, ondanks dat ze de wedstrijd hadden verloren, door het goalaantal waren we kampioen! Jorge was er weer, en via hem hebben we weer meer mensen leren kennen. De groep kennissen begint langzaam maar zeker als een groep vrienden aan te voelen en dat is zeker heel erg leuk!

Die zaterdag was Sinterklaas in Nederland, 5 december, na een avond uitgaan, zonder slaap, met Kaja, Adrienne en Sebastian (Ecuatoriaanse vriend, met auto, haha) Kristin naar het vliegtuig gebracht. Dit was mijn eerste heimwee-dag in mijn leven, de eerste dag dat ik echt naar huis wilde, maar zoals ze al hadden gezegd bij EF, die dagen horen erbij en komen en gaan.

Deze week met aanloop naar 6 december was overigens ook de week van 'Fiestas de Quito'. Ze vieren de Fiestas de Quito nu 50 jaar, en wat ze vieren is de stichting van de stad in 15-honderd-nog-iets. De stad staat op z'n kop dan: overal zijn marktjes waar je typisch eten kan kopen (zoals 'Cuy', of cavia) er zijn cuarenta-wedstrijden (een heel leuk kaartspel), parades en nog heel veel andere dingen. 's Avonds zijn er heel veel Chiva's te zien, en met school zijn we ook in een Chiva geweest (op 4 december, Kristin's laatste avond). Voor Kaja en mij was het de tweede keer in een Chiva, (zie: Cumple Titi), maar voor de duidelijkheid: een Chiva is een soort afgeragde truck met open zijkanten en oncomfortabele bankjes (die niet voor europeanen zijn gemaakt zo dicht zijn ze op elkaar gepropt). Aan de achterkant steekt een plank uit met een hekje eromheen waar iedereen staat (en zo dicht op elkaar dat je je nauwelijks kunt bewegen). Vroeger kon je op het dak dansen, maar er zijn te veel mensen vanaf gevallen, dus dat is nu illegaal (en waarschijnlijk een van de enige wetten waar Ecuadorianen geen lak aan hebben). Op het dak is wel een band, meestal iemand met een trommel, een bass-drum en een met een trompet, die traditonele muziek speelt. Zo spelen ze bijvoorbeeld 'El Chilena Quiteño'. De mensen hebben allemaal 'pitos', fluitjes, dus echt goed voor je oren is deze traditie niet. Verder is er een drankje, canelazo, wat erg typisch is om te drinken. De ingredienten zijn: kaneel, water, naranjilla-sap en een sterk alcoholisch brouwsel. Je hoort het warm te drinken, maar ik drink het liever niet, want ik vind het echt heel vies, haha!

Na de fiestas de Quito zijn we op onze vaste woensdag ook weer uitgegaan, maar er was echt niemand in Next Level (iedereen nog chuchaqui van Fiestas de Quito) dus zijn we maar vroeg naar huis gegaan. Mijn shampoo was op, dus een Kerástase-kapper gevonden en ook meteen maar naar de kapper geweest.

Donderdag wilde Bryan (de neef van Jorge, echt een schat ook) ons meenemen naar een concert, dus om 6 uur waren Jonatan, Sare, Kaja en ik voor de Universidad Catolica om de rest daar te meeten. We waren met een grote groep: Bryan, Evelyn (heel lief meisje met een vriendje in Nederland), Gaby (een van de liefste meisjes die ik ooit ontmoet heb, ook uit Ecuador), Santiago en zijn vriendin. Santiago is 20 en heeft een beetje pech gehad met zijn vriendin, ze waren uit elkaar en oeps, toen was ze zwanger, dus nu dwingt ze hem met haar terug te gaan naar Duitsland om voor het kind te zorgen, en alles (inclusief een nog niet afgeronde studie) hier achter te laten. Natuurlijk is het deels zijn eigen schuld, maar zeker zijn goede vrienden zijn hier, terecht, erg boos en verdrietig.

Voordat we weggingen nam Evelyn me apart, en zei dat ze een favor van me wilde. Ik was wel benieuwd en wat blijkt: ze wilt 3 maanden naar Nederland in de zomer om haar vriend op te zoeken, en heeft daarvoor een visum nodig. Om dat visum te kunnen krijgen moet ze blijkbaar Nederlands kunnen praten, dus wat ze wilde vragen was of ik haar kon helpen met Nederlands leren... Ik wil het natuurlijk proberen, maar ben erg benieuwd wat ervan gaat komen, aangezien Nederlands nou niet echt de meest makkelijke taal is om te leren...

Om half 7 begon het een beetje te miezeren dus we besloten om maar gewoon te gaan en Douglas (een pro-voetballer en echt zo hyper dat het net is alsof hij altijd voor de eerste keer drugs gebruikt, al is hij waarschijnlijk een van de meest gezonde mensen hier die nog nooit drugs heeft aangeraakt) te zien waar het concert was. Toen we een bus instapte (zo'n tourbus) waren we toch wel een beetje verbaasd en besloten we maar eens te vragen waar het nou eigenlijk was. Blijkt dat we 45 minuten in de bus naar het zuiden moesten naar de Valle, maar na 10 minuten in de file zei Bryan: Ik denk dat we er over ongeveer twee uur zijn met dit verkeer. Ondertussen was het aan het stortregenen zoals dat alleen in Ecuador kan, en begon het nu ook te onweren. De busreis was zeker niet saai, want eigenlijk spreekt niemand van onze Ecuatorianen engels, en konden we dus goed oefenen. Na anderhalf uur gingen de deuren open en stapten we de stortregen in... om een bus terug naar het centrum te pakken. Blijkbaar zou het concert buiten zijn en door de regen ging dat niet echt werken, dus was het afgelast. In een half uur waren we terug in Quito en niemand had écht zin om nog iets te doen, dus zijn we maar naar huis gegaan en hebben we Gaby mee terug genomen en gewoon gezellig op de bank zitten kletsen uiteindelijk.

Gister was Joris' verjaardag, nog een klein heimwee-momentje, want ook dit was weer de laatste dag van dit keer twee mensen (Jonatan en Adrienne). Ook Yvonne, een vriendin uit Duitsland die hier naar de universiteit gaat, was jarig, dus 's avonds zijn we eerst even naar hun huis gegaan en daarna naar - je kunt het vast al raden - Next Level. Al onze vrienden waren er weer, dus het was weer een leuke avond. Om een uur of 3 moeten de clubs dicht, maar dat betekend niet dat alle clubs dichtgaan, dus we zijn naar Infiel (of Che, naar de eigenaar), geweest. Toen we weggingen ging ook deze club dicht, time flies when you're having fun, maar het was toch wel een beetje gek om naar buiten te stappen in zonlicht... We stapten de taxi in naar de vólgende club, 'La Puenta', onder een brug, maar tegen die tijd was ik toch behoorlijk moe. De club was niet zo veel aan, het leek meer op een jeugdhonk ofzo, dus al snel was ik maar gewoon naar huis gegaan. Met een taximeter, hoe gek, na het uitgaan met de taximeter! Thuis in mijn bedje gedoken en na een uurtje slaap, half slapende, gedag gezegd tegen Adrienne. Toch maar niet meegeweest naar het vliegveld, en vandaag een brak dagje. Vanavond is weer het volgende feest, waarschijnlijk een herhaling van gister. Volgende week hebben we de laatste examens van dit trimester en dan: Drie weken vakantie! In die weken hoop ik mijn computer te (laten) maken, want er is iets goed mis. Ik denk de graphics card, dus ik ga even moeten kijken of het gaat lukken om een blauwschaapje voor dit verhaal te maken, dus vandaar deze keer het heimwee-blauwschaapje (maar wees gerust papa, haha als ik de mogelijkheid had had ik een andere gemaakt).

Dus. Tot zo ver de nieuwe up date. Laat me weten hoe het daar is! Ik denk behoorlijk koud, haha!

Feliz Sinterklaas!

Verder hebben we hier in Quito nog steeds de powercuts, die steeds vervelender beginnen te worden. Je weet nooit wanneer het gebeurd en soms is dat nét wanneer je internet nodig hebt, of bijvoorbeeld naar huis wilt skypen. En 's avonds in het donker is het natuurlijk nooit prettig ;).

Dit gaat waarschijnlijk een van de kortste blogs tot nu toe worden, want vorige week was een erg rustige week. Afgelopen week was ik een beetje ziekig, buikpijn, hoofdpijn en veel bezoekjes aan de wc, dus morgen ga ik naar de ´clinica´, op aandringen van de mensen van school. De rest is vorige week naar salsales geweest, en zijn in het weekend op een trip naar de Jungle geweest. Toen ze thuiskwamen was er in ieder geval een voordeel van het ziek zijn: geen muggenbulten. Kristin (roomie) had er 18 op haar ene been en 16 op de andere (die ze kon tellen, want er waren meer kleine)!

Dus. Mijn weekend. Vrijdag heb ik 'The Kite Runner' gelezen, eindelijk, stond al lang op het lees-lijstje en is zeker een aanrader, wel een erg zielig boek... Toen ik dat uithad ben ik begonnen in mijn eerste échte boek in het Spaans, Harry Potter y la piedra filosofal. In het begin viel ik echt bijna elke 5 bladzijdes in slaap, maar na een tijdje was het echt heel makkelijk! Snel een volgend Spaans boek beginnen dus, maar eerst mijn spaanse boekje voor school afmaken (La Ovejita Azul va a la playa, een kinderboekje over Blauwschaapje gaat naar het strand).

Verder heb ik op vrijdag 'The girl in the park' met Mercedes (Ecuadoriaans huisgenootje) gekeken en op zaterdag 'Cinderella' (de originele getekende uit 1950, haha) met Anita, een Duits meisje wat hier in een gastgezin woont. Ook heb ik de video van Mindo afgemaakt, dus die komt snel online, vervelend alleen dat youtube + onze internetverbinding niet graag samenwerken. Vandaag sinterklaascadeautje gekocht in het winkelcentrum en ook even geshopt. Zelfde winkels als in Nederland, maar door de dollar toch een stukje goedkoper.

Als ik er nog aan toe kom, vanavond ook een fotoserie. Voor mensen die héééééél graag foto's willen zien: op facebook.com staan er heel veel. Geniet van de nieuwe banner (ook als November bijna afgelopen, moest toch een november-banner hebben) en Sinter-Annn en Blauwschaapje Piet!

Sinterklaas quote voor het begon:

'Sinterklaas is GAY. First you have to buy a present, only to stand in the pooring rain on 6 de diciembre *straatnaam* for half an hour before a cab stops.'

Feliz Sinterklaas!

Blauwschaapje Piet

Ik heb nog steeds héél hard stemmen nodig voor mijn blog! Heb je nog niet gestemd? We hebben het wat makkelijker voor je gemaakt, je hoeft alleen maar op de onderstaande link te klikken en het formuliertje in te vullen. Nog geen 15 seconden van je tijd, doen dus!

http://www.omakiki.nl/blauwschaapje

Allí está mi princesita!

Na een relatief lange reis (eerst naar Guayaquil, 40 minuten, toen 40 minuten wachten, toen 1000 km vliegen naar Galápagos, met een bus naar de ferry, met de ferry naar Santa Cruz, met een bus naar het hotel) was het meteen tijd om te gaan lunchen. Het viel een beetje tegen, maar het werd beter naarmate de week vorderde. Na de lunch gingen we naar het Darwinpark, waar we veel hoorden over schildpadden. Ik denk dat ik nog nooit zo veel over schildpadden heb gehoord als deze week. Ook zagen we pasgeboren schildpadjes en 'solitario george', de laatste van een bepaalde soort schildpad ter wereld. Daarna gingen we avondeten in het hotel en 's avonds vroeg naar bed.

De volgende ochtend moesten we vroeg op: 7 uur ontbijten. Gelukkig zit Galápagos in een andere tijdzone dan Ecuador, en was het stiekem 8 uur in Quito, dus zelfs een beetje later dan thuis om op te staan (we vonden een uur om te ontbijten erg lang, dus stonden op wanneer het ontbijt begon). We gingen met een moterboot varen, naar een paar kleine eilandjes rondom Santa Cruz. Eerst voeren we langs een klein eiland waar we de eerste 'blue-footed boobies' hebben gezien; vogels met blauwe poten en een blauwe snavel. We voeren terug en hadden even een paar rare golven en ik denk door de combinatie met vermoeidheid dat ik een beetje zeeziek werd. De rest ging even snorkelen, maar ik bleef op de boot. Slechte beslissing. Op het volgende eiland moesten we een stuk lopen over een smal pad naar een eiland met heel veel Iguanas, leguanen, maar ik voelde me zo ziek, dat ik het park wat 'cadeautjes' heb gegeven. Bij het volgende stuk voelde ik me een stuk beter, dus van dat stuk heb ik wel wat mee gekregen. We moesten een stuk lopen langs een zoutmijn (een soort meer, maar dan helemaal wit met zout) over wat rotsen en toen waren we bij de 'Grietas', de creeks. Het water was best koud, zout, maar het was erg mooi zo tussen de rotsen en met prachtige vissen. Terug bij de boot raakte ik aan de praat met onze ´capitan´, Galo, of Galito. Zijn neef had een zeilboot gekocht en ´s middags gingen ze de zeilboot uitproberen, maar ze hadden nog nooit eerder gezeild. Uiteindelijk werd het een gratis middagtour: ik op de zeilboot (een sunfish) met eerst de neef (Juan) en daarna met Galo, om ze les te geven, terwijl de anderen aan het vissen waren en aan het zwemmen waren met haaien rondom de boot van die ochtend. Juan nodigde ons uit voor het avondeten bij hem thuis, dus 's avonds hadden we spagetti in de tuin van een echte eilander.

De rest van de week hebben we nog heel veel andere dingen gezien, witte stranden, duizende zeeleeuwen, schildpadden, krabben, haaien en iguanas, maar de laatste dag was toch echt een hoogtepunt. Sushi had gevraagd of we niet iets anders dan een strand konden bezoeken, dus 's ochtends zijn we naar enorme kraters geweest. Die zijn ontstaan door een grote luchtbel (echt groot, de kraters waren honderd meter diep en ik weet niet eens hoe groot in diameter) terwijl er lava of magma omheen zit. Het magma koelde af, droogde op, maar onder de grond zat die luchtbel, en na een aantal jaren (laten we zeggen: een miljard) stort de grond boven de luchtbel in en voila: krater.

Daarna gingen we naar een koffie- en suikerrietplantage waar we heel veel interessante dingen hebben gehoord en gezien over de biologische manier van produceren. Zo laten stampen ze de koffiebonen in een grote bak, scheppen ze op met een andere, en gebruiken een soort waaier van veren om de schilvertjes eruit te filteren als ze het terug gooien in de eerste bak (binnenkort komen de filmpjes van de laatste trips, daarin zal dit ook te zien zijn).

Die middag zijn we naar een natuurlijke tunnel geweest, ontstaan door een rivier van lava, waar we doorheen zijn geklommen. Onwijs leuk, en heel gezellig daar met zo weinig belichting!

Onze kapitein Galo had inmiddels een crush ontwikkeld op Kaja, en elke keer als we hem zagen was het: 'Allí está mi Princesiiiitaaa' (Daar is mijn prinsjesje). Juan en Galo hadden ons uitgenodigd voor een fogata, kampvuur, op het strand 's avonds. Eerst met een boot naar het beruchte paadje van de eerste dag, en bij het iguanastrand over de rotsen klimmen naar een ander strand, het 'hondenstrand'. Daar werd het vuur aangemaakt en werden er liedjes gezongen (Annn en ik hebben een Noors liedje geleerd daar), bananen gebakken in het vuur en op een gegeven moment kwam Galo aan met een paar krabben die hij gevangen had. Toen we foto's wilden maken wilden Galo en Juan opeens niet erbij op de foto en dat vonden we een beetje verdacht. Wat bleek later: voor toeristen was dit illegaal, zij waren vissers en daarom mocht het wel (zeiden ze, maar wie weet). Anyways, hier kwamen we gelukkig pas achteraf achter en hebben we toch een geweldige laatste avond gehad.

De volgende dag moesten we al vroeg naar het vliegveld. Dit keer een directe vlucht naar Quito, dus veel minder reistijd. Papa is 's middags voor het eerst naar het historische centrum geweest met mij, waar ik hem de Iglesia de la Compañia (met 70 ton bladgoud), het Plaza Grande en het Plaza de San Francisco heb laten zien. Op het laatste plein is ook een klooster, met een kerk én een museum eraan vast waar we toen naartoe zijn gegaan. Het museum was aan het sluiten, volgens de bordjes, maar we mochten gewoon naar binnen. Er was net een rondleiding begonnen, waar we toen maar bij zijn aangesloten. Na een paar minuten werd onze gids, een jong meisje, vervangen door een monnik en begonnen we opnieuw. Een beetje gek vond ik dat, dus ik vroeg iemand uit de groep wat dit voor groep was. Oeps. Weer een keer met onze neusjes in de boter. Het was een congress voor alle leiders van de theologische scholen in heel zuid-amerika, centraal-amerika en de caraïben. Het Spaans van de monnik was niet heel moeilijk om te begrijpen, maar omdat het zo lang was toch wel een beetje doordat het moeilijk was om je te concentreren na een tijdje. Toch heel veel geleerd, bijvoorbeeld: wisten jullie dat er een beeld is (sint petrus met san francisco) waarin het skelet van een 16-jarig meisje de basis vormt voor sint petrus?

En toen was het Donderdag, D-day, basgitaar tijd! Hij is precies geworden zoals ik wilde en speelt ook nog eens heerlijk! De winkel is in het historische centrum dus we zijn ook nog naar de basilica geweest (de grootste kerk) en naar de Virgen (groot beeld dat uitkijkt over Quito). 's Avonds was het weer feest. Er is hier iets geks aan de gang, wat ze zeggen is dat het komt door de droogte. De regering zet namelijk soms FLOEP de stroom uit voor een paar uur in een blok. Erg practisch, geen licht, geen internet, alles met kaarssen en VERSCHRIKKELIJK verkeer. Ecuatorianen rijden al als randdebielen, en zonder stoplichten is het helemaal een verschrikking.

Vrijdagochtend moesten we erg vroeg uit bed: om 7 uur 's ochtends moesten we in Mariscal zijn om de bus te nemen. We waren met z'n vieren en nog wat andere mensen die we niet kenden, Kristin, Anita, Papa en ik, en we gingen naar Cotopaxi. Cotopaxi is de hoogste (actieve) vulkaan ter wereld, met ongeveer 5900 meter. Het is ongeveer 1,5 uur rijden, en dan nog eens een uur ofzo. De organisatie was goed voorbereid, of misschien was het wel gewoon de invloed van vrijdag de 13e. We hebben namelijk dubbel pech gehad met de auto. Eerst geen benzine. De andere tour die de organisatie had kwam langs in een busje en ging benzine halen. '2 minuten', was het verhaal. Ecuatoriaanse minuten, dus een kwartier. Toen geen accu, op de moter starten achteruit, want we stonden op een heuvel. Bijtanken bij de pomp en door twee pompbedienden (met 9 mensen in de auto) achteruit geduwd om weer te strarten.

Tot 4500 meter de berg op kun je met de auto, want daar is de parkeerplaats. Dan moet je een kilometer lopen, om naar de refuge te gaan op 4800 meter hoogte. Dat is niet niets, zeer zwaar, weinig lucht en duizelingen. Het plan was dat we er ongeveer een uur over zouden doen, en hoe langsaam ik me ook voelde, we hebben het in 40 minuten gedaan, dus significant sneller. We zouden eigenlijk eerst gaan lunchen en dan nog verder omhoog, maar we hebben het omgegooit en zijn eerst omhoog gegaan. De refuge is al op de hoogte van de top van de Mont Blanc, om aan te geven hoe hoog we waren. We gingen nog 200 meter omhoog. Prachtig die gletscher! De 200 meter omhoog en weer naar beneden kostte ons ook 40 minuten, dus weer sneller dan gepland (hier stond ook een uur voor). Toen lekker lunchen en weer naar beneden tot de parkeerplaats. Daar kregen we mountainbikes. 10 km naar beneden, en daarna 4 km 'plat' (omhoog en naar beneden) naar een meer. Papa en ik waren in ons element als nederlanders, dus toen we aankwamen bij het meer en dachten dat we ongeveer een kwartier hadden hebben we nog een rondje (ongeveer 3 km) om het meer gedaan. Lekker actief dagje dus.

's Avonds was papa's laatste maal hier in Ecuador, dus zijn we naar mijn familie geweest waar papa ook logeerde om daar een grote maaltijd te hebben met kinderen, kleinkinderen, hostkinderen en wij. Erg lekker en ook heel leuk om Papá en Mamá weer te zien. 's Avonds was het tijd om bij te slapen, zo moe was ik, maar papa was nog uit geweest met de familie. Thuis kwam ik erachter dat ik de helft van de cadeautjes vergeten ben in te pakken, dus daar moeten jullie (vooral Knor en Snoepie) nog even op wachten.

Zaterdag heb ik de hele dag gespeeld op mijn nieuwe bas, en ik geniet er echt van. Van een van mijn roomies hier heb ik een programma gekregen 'guitar hero pro 5', wat echt onwijs practisch is bij het leren van liedjes. Dit was een onwijs lang verhaal, maar er is dan ook veel gebeurd. Keep me posted!

Blauwschaapje

Vind je mijn weblog ook de leukste, help me een vliegticket te winnen voor een familielid/vriendin! Stem op mijn weblog! Hoe?
Stuur een mailtje naar: studiejaar.nl@ef.com
Het onderwerp van het mailtje:BLOG wedstrijd
In het mailtje:
Je naam, e-mailadres en leeftijd.
Marjanne Zielstra, blauwschaapje.reismee.nl
De eerste tussenstand is geweest en ik heb jullie stemmen enorm hard nodig, want de competitie is enorm, dus zeg het aan zo veel mogelijk mensen, op je werk, je sportvereniging, je klasgenoten, je familie, en laat ze alsjeblieft een mailtje sturen!

Maestros de los Huevos

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden sinds de laatste blog, en er is ook alweer heel veel gebeurd! Eergisteravond is papa aangekomen in Quito; hij is hier voor 10 dagen op bezoek. Hij slaapt op mijn oude adres, dus het was heel leuk om mamá y papá weer een keer te zien toen ik hem wegbracht. Gister zijn we naar 'Mitad del Mundo' geweest, wat 'midden van de wereld' betekend. In Quichua, de taal van de indigenous people, heet het Inti-Ñan, wat 'weg van de zon' betekend. Eerst zijn we naar de historische evenaar geweest, berekend door de Fransen, ongeveer 200 meter van de gps-evenaar, waar we naar een etnisch museum zijn geweest. De tour begon in het engels, maar aangezien we hier zijn om spaans te leren zijn we toen geswitched. Papa leert heel snel, maar heeft natuurlijk een voorsprong met twee romantische talen. Daarna zijn we naar de gps-evenaar geweest, die pas 12 jaar geleden berekend is. We hebben er testjes gedaan en het is echt ongelooflijk wat voor verschil 2 meter maakt. Het water loopt bijvoorbeeld écht de andere kant op weg in het zuiden, en op de evenaar recht naar beneden. En wist je dat je bijna geen kracht hebt precies op de evenaar? En dat het bijna onmogelijk is om voetje voor voetje over de lijn te lopen met je ogen dicht, terwijl een meter náást de lijn prima gaat? We hadden hier een gids die we deelden met een grotere groep en papa en ik waren de enige die een ei konden balanceren op een spijker (ik ook naast de evenaar, wat moeilijker is, blijkbaar). We werden toen gedoopt tot 'maestros de los huevos' (meesters van de eieren) en kregen een diploma mee. Het was ook mogelijk om een stempel in je paspoort te krijgen en heel toevallig had ik de mijne mee, dus dat was een leuk souvenirtje.

's Middags hebben we empanadas gegeten in mijn huis, en Kristin 'canasta' (hét kaartspel) leren spelen. Daarna zijn we uit eten geweest in Mariscal, bij een heel gezellig mooi restaurant, met een glazen veranda. Boca del Lobo, mond van de wolf, heette het restaurant.

Vandaag zijn we naar Otavalo geweest, een dorp waar ze een grote markt hebben waar de oorspronkelijke bevolking hun handwerken verkopen, en boy, verkocht hebben ze, maar natuurlijk niet zonder het nodige afdingen. Papa en ik zijn een goed team, want voor de meeste dingen hebben we maar de helft van de prijs betaald! We zijn naar Otavalo geweest met Sue, een Amerikaanse uit International Falls, Minnesota, en Marco, de schoonzoon van mijn hostfamily. Na Otavalo hebben we nog wat meer van de omgeving gezien, zoals een prachtig meer (een natuurgebied) en een klein dorpje waar we heerlijk gelunched hebben.

Om een uur of 6 waren we weer terug in Quito, en nadat papa en ik beide even in onze eigen huizen zijn geweest hebben we heerlijk gegeten in een restaurant dat 'Surf' heet, tegenover de school. Blijkbaar was dit een van de toprestaurants in Quito, aangezien de bediening zó ontzettend netjes waren en het ook aan de prijzen te zien was; ongeveer 4 keer zo veel als normaal. We hadden laat gelunched, en voor papa was het midden in de nacht, dus we hebben met voorgerechtjes avondgegeten, wat tot een niet zo grote rekening leidde, maar een erg leuk sjiek diner! Aan tafel hebben we het gehad over college applications, want Sue werkt voor veel Amerikaanse onderwijsinstellingen en vertelde me dat het best goed mogelijk zou zijn voor mij om naar een Amerikaanse goede universiteit te gaan. Ik dacht altijd dat dat echt onmogelijk was, en daarom dacht ik er niet echt aan, maar met een contact als Sue en haar aangeboden hulp ga ik me toch maar op z'n minst aanmelden voor de selectie.

Voordat papa aankwam zijn we naar Montañita geweest, een dorp aan de kust, meer in het zuiden van Ecuador. We gingen vrijdag, na het haloweenfeest van EF. Acht uur in een bus (maar erg comfortabel dus niet heel erg). Maandag en dinsdag waren nationale feestdagen (día de los difuntos/muertos, dag van de doden) en daarom was het heel erg druk in Guayaquil, waar we moesten overstappen. Er was geen bus tot 3 uur, dus we hadden toen een dag in Guayaquil. We hebben daar heel veel gezien.

Montañita was geweldig, het was er echt onwijs druk, de hele nacht feest en overdag zijn we op zondag gaan surfen, op maandag met een boot de zee op gegaan om te snorkelen (daar hebben we blue footed boobies gezien) en dinsdag zijn we met de helft van de mensen om 6 uur opgestaan om van 7 tot 9 te gaan surfen, aangezien we om half 11 's ochtends met een busje naar het vliegveld van Guayaquil moesten. We hadden allemaal geen zin om terug te reizen met de bus als we de dag erna naar school moesten. Uiteindelijk was het nog best even stressen, want toen Kaja en ik op de wc waren om nog even snel te gaan voor de douane hoorden we opeens onze namen. We begonnen toen maar te rennen, maar eenmaal in het vliegtuig, toen de deur dichtging, merkten we iets op: we misten 2 van de 10 mensen. Shit. Ze hadden de vlucht gemist. Een half uur later waren we al geland in Quito, en toen we op de baggage aan het wachten waren zagen we opeens de twee mensen waarvan we dachten dat ze nog in Guayaquil waren. Blijkbaar vertrok er een ander vliegtuig van dezelfde maatschappij een kwartier later en konden ze mee met dat vliegtuig. Ecuatorianen zijn zo flexibel!

Voor Montañita is er niet veel gebeurd, maar het is werkelijk de goede beslissing geweest om te verhuizen. We gaan nu 2 keer per week naar salsales en volgende week donderdag kan ik mijn bas ophalen (de man was eindelijk daar toen ik er op een zondag was). In de tussentijd speel in bas op een gitaar (wat heel raar klinkt) en voor de salsales (het is niet alleen een dansschool maar ook een muziekschool) pak ik soms even een bas op die daar boven in een kamer staat. Het is stil vanuit Nederland, hoe is het daar? Is het al heel erg koud? Regent het veel? Let me know!

Over ongeveer een week zal ik de volgende update posten, want morgen vertrekken we naar een van de mooiste plekken op aarde: de Galapagos Eilanden! Ik hoop veel reacties te kunnen lezen als ik terugkom, want ik geniet enorm van jullie verhalen van thuis!

Hasta luego!

La Ovejita Azul

Vind je mijn weblog ook de leukste, help me een vliegticket te winnen voor een familielid/vriendin! Stem op mijn weblog! Hoe?
Stuur een mailtje naar: studiejaar.nl@ef.com
Het onderwerp van het mailtje:BLOG wedstrijd
In het mailtje:
Je naam, e-mailadres en leeftijd.
Marjanne Zielstra, blauwschaapje.reismee.nl

De eerste tussenstand is geweest en ik heb jullie stemmen enorm hard nodig, want de competitie is enorm, dus zeg het aan zo veel mogelijk mensen, op je werk, je sportvereniging, je klasgenoten, je familie, en laat ze alsjeblieft een mailtje sturen!