¡Hola chicos y chicas!
Sinds de vorige post ben ik weer wat dagen dichter bij vertrek (7 om precies te zijn) en vanaf nu is er op eens te weinig tijd. Gisteren ben ik als verrassing voor mijn jongste neefje (Careltje ) naar Alphen geweest om afscheid te nemen (goh wat klinkt dat zwaar zo he), en de verrassing was zeer geslaagd! Zijn ogen vielen volgens mij uit zijn kassen, zo verbaasd was hij dat ik op de trap stond. We hebben heel gezellig geluncht met mijn oom Bob en daarna Scrabble gespeeld en een tarte tartin met peren van eigen boom gebakken.
En dan vandaag naar Coldplay's 'Viva La Vida (Or Death And All His Friends)' tour in het Goffertpark in Nijmegen, van niets te doen opeens een heel vol programma! Volgende week staat in het teken van gedag zeggen tegen heel veel mensen en plekken; vanavond Coldplay met Michiel, morgen tennissen en dansen op de sportschool met Jemaine etc... En van de laatste dingen regelen voor de reis, zoals mijn koffer inpakken (wat lastiger is dan het lijkt, niet zo zeer om wat je wél mee moet hebben, maar meer omdat ik na moet denken over wat ik níet nodig heb), de tandarts een bezoekje brengen en mijn visum ophalen in Den Haag.
Mocht je trouwens ooit een visum nodig hebben voor Ecuador, brace yourself. Ik had het me erger voorgesteld, maar alsnog is het een pain in the ass om het voor elkaar te krijgen dat je die afspraak op tijd hebt gemaakt: na twee weken the hebben gewacht op het telefoontje bel je de ambassade op vrijdag, rond half 2 en je krijgt een bandje te horen (wat je eerst niet verstaat want -logisch- het begint in het Spaans), vervolgens komt het in het Engels langs en je verstaat dan dat de ambassade geopend is van 9 tot 1 en van 2 tot 5. Net in de lunchpauze gebeld dus. Braaf bel je opnieuw als de ambassade weer open is (kwart over 2) maar het bandje staat nog steeds aan, dus je geeft het op.
De maandag daarop heb je iemand te pakken en je verteld ze dat je over anderhalve week vertrekt en dat je je papieren al enige tijd geleden hebt opgestuurd. Ze vinden je papieren, en zeggen dat ze het vandaag nog naar het consulaat brengen. O, denk je dan, ik had verwacht dat dat al was gebeurd, maar goed ze beloven je vandaag terug te bellen dus het komt wel goed - denk je want... Om 10 voor 5 besluit je zelf maar terug te bellen, want de ambassade gaat bijna dicht. Dan krijg je (van dezelfde vrouw overigens) te horen dat ze je zo snel mogelijk terug belt. Na een dinsdag afwachten besluit je op woensdag nog maar een keer te bellen. Ze (weer dezelfde vrouw) belooft je dezelfde dag terug te bellen voor een afspraak (dat was al een overwinning, dat betekend namelijk dat het is goedgekeurd. 's Avonds in de trein kijk je op je horloge: na vijven, niet gebeld. Geen afspraak, dus geen visum... Op donderdag bel je nóg maar een keer (en de vrouw blijft beleefd en doet alsof je voor het eerst belt, terwijl jij denkt: dat mens wordt vast gierend gek van me en jij blijft beleefd, want je wil dat visum hebben) en éindelijk krijg je dan je afspraak! Opluchting, want zonder visum: niet weg! Ik weet niet hoe snel het normaal hoort te gaan, maar bij EF werden we vaak gewaarschuwd: je visum is je eigen verantwoordelijkheid (zo vaak dat je er echt zenuwachtig van werd, of mijn moeder in ieder geval ;-) ) ik ben dus vooral blij dat ik de afspraak heb. Maar nu eerst: COLDPLAY!

¡Chau!

Marjanne aka Blauwschaapje