Van de vlucht naar Madrid was ik de enige die doormoest naar Quito, dus alleen met de metro/trein naar de gate om daar alleen te wachten. Tijdens het wachten leerde ik Carlo kennen, een Italiaan van 24 die voor zijn stage 3 maanden kinderen les gaat geven in de bergen rondom Quito. Gezellig kletsend liepen we naar onze plekken. Hij hoorde schuin voor me te zitten, maar de man naast me vroeg hem of hij wilde ruilen dus we zitten nu al ongeveer 6 uur naast elkaar in het vliegtuig. Het is nu 18:00 uur in Nederland, 11:00 uur in Quito, dus om een jetlag te voorkomen mag ik vanaf nu eigenlijk niet meer slapen. Dat gaat nog een opgave worden, met nog 5.5 uur te gaan.

Het is nu 2 uur later, nog 3.5 uur te gaan. De batterij van mijn laptop is op, dus ik kan mijn film niet afkijken. Ik begin die vlucht nu echt wel genoeg te vinden. Om ons heen beginnen allemaal kinderen het blijkbaar ook genoeg te vinden: een koor aan huilende kinderen.

Nou de vlucht hebben we overleeft, maar wat het landen betreft ben ik nog niet zo zeker. Quito ligt tussen twee bergkiemen en het vliegtuig ligt midden in de stad. Om bij de landingsbanen te komen maakten we bochten waarbij het leek alsof je 90 graden kantelde, en vlak over een autoweg. Dat gecombineerd met een luchtzak waardoor alles behalve mijn maag heel snel zakte zorgde voor een behoorlijke misselijkheid waardoor het moeilijk was om niet over mijn nek te gaan. Gelukkig werd het minder zodra ik uit het vliegtuig was. De weg vanaf toen was best relaxed, want Carlo stond erop mijn tas (die veel te zwaar was door de 5 kilo die ik had omgepakt) te dragen tot ik bij Marco, mijn transfer, was. Toen ik het bordje EF zag viel er ook meteen een last van mijn schouders: alle horrorverhalen die ik had gehoord over transfers die er niet waren overkwamen mij in ieder geval niet.

Toen begon het feestje. Marco sprak nog wel redelijk Engels, dus communiceren lukte nog aardig. Bij het gastgezin aangekomen ging Marco weg en ontving Willy, mijn hostbroer van ongeveer 30, mij omdat mijn hostmama nog niet thuis was. Het huis was echt helemaal anders dan ik me had voorgesteld. Doordat het huisnummer E14-60 is dacht ik in een flat te wonen, maar nee, ik woon in een enorm huis mét tuin én dakterras wat uitkijkt over heel Quito. Mijn gastmama is echt onwijs lief, van mijn gastpapa heb ik nog niet veel hoogte gekregen en dat geldt ook voor Willy (die overigens niet thuis woont maar er gewoon even was).

Heel veel heb ik nog niet van Quito gezien, maar alles wat ik heb gezien is hier enorm, en de mensen rijden als gekken. Het is echt een wonder dat ik niet 20 mensen heb zien verongelukken op de weg naar huis. Ik woon in het centrum van de stad, en moest komen vanaf het noorden, dus het niet-coloniale gedeelte van de stad. Alles is hier heel erg hoog, wolkenkrabbers waar je ook kijkt. Sommigen zijn net oostblok gebouwen: slecht onderhouden, een vaal kleurtje, roest om de ramen, maar er zijn ook echt prachtige gebouwen met spiegelende wanden van glas en grote gouden dorische pilaren (die van de begane grond tot het dak lopen). Als ik meer heb meegemaakt horen jullie meer!

Chau!

Marjanne aka Blauwschaapje