Zoals beloofd een update, ongeveer een week later. Zaterdagochtend om 8 uur waren we op het vliegveld om te vertrekken naar de Galápagos. Uiteindelijk waren we met een veel grotere groep dan verwacht: Sue, een Amerikaanse uit International Falls; Anita, een meisje uit Duitsland met 'snakebites' (lippiercings aan allebei de kanten van haar mond); Susie, uit Canada (later deze trip omgedoopt tot Sushi); en de inmiddels wel bekende: Sare, Kaja (door de natives: Kajak) en Kristin uit Noorwegen; Adrienne uit Delft en natuurlijk Papa en ik.

Na een relatief lange reis (eerst naar Guayaquil, 40 minuten, toen 40 minuten wachten, toen 1000 km vliegen naar Galápagos, met een bus naar de ferry, met de ferry naar Santa Cruz, met een bus naar het hotel) was het meteen tijd om te gaan lunchen. Het viel een beetje tegen, maar het werd beter naarmate de week vorderde. Na de lunch gingen we naar het Darwinpark, waar we veel hoorden over schildpadden. Ik denk dat ik nog nooit zo veel over schildpadden heb gehoord als deze week. Ook zagen we pasgeboren schildpadjes en 'solitario george', de laatste van een bepaalde soort schildpad ter wereld. Daarna gingen we avondeten in het hotel en 's avonds vroeg naar bed.

De volgende ochtend moesten we vroeg op: 7 uur ontbijten. Gelukkig zit Galápagos in een andere tijdzone dan Ecuador, en was het stiekem 8 uur in Quito, dus zelfs een beetje later dan thuis om op te staan (we vonden een uur om te ontbijten erg lang, dus stonden op wanneer het ontbijt begon). We gingen met een moterboot varen, naar een paar kleine eilandjes rondom Santa Cruz. Eerst voeren we langs een klein eiland waar we de eerste 'blue-footed boobies' hebben gezien; vogels met blauwe poten en een blauwe snavel. We voeren terug en hadden even een paar rare golven en ik denk door de combinatie met vermoeidheid dat ik een beetje zeeziek werd. De rest ging even snorkelen, maar ik bleef op de boot. Slechte beslissing. Op het volgende eiland moesten we een stuk lopen over een smal pad naar een eiland met heel veel Iguanas, leguanen, maar ik voelde me zo ziek, dat ik het park wat 'cadeautjes' heb gegeven. Bij het volgende stuk voelde ik me een stuk beter, dus van dat stuk heb ik wel wat mee gekregen. We moesten een stuk lopen langs een zoutmijn (een soort meer, maar dan helemaal wit met zout) over wat rotsen en toen waren we bij de 'Grietas', de creeks. Het water was best koud, zout, maar het was erg mooi zo tussen de rotsen en met prachtige vissen. Terug bij de boot raakte ik aan de praat met onze ´capitan´, Galo, of Galito. Zijn neef had een zeilboot gekocht en ´s middags gingen ze de zeilboot uitproberen, maar ze hadden nog nooit eerder gezeild. Uiteindelijk werd het een gratis middagtour: ik op de zeilboot (een sunfish) met eerst de neef (Juan) en daarna met Galo, om ze les te geven, terwijl de anderen aan het vissen waren en aan het zwemmen waren met haaien rondom de boot van die ochtend. Juan nodigde ons uit voor het avondeten bij hem thuis, dus 's avonds hadden we spagetti in de tuin van een echte eilander.

De rest van de week hebben we nog heel veel andere dingen gezien, witte stranden, duizende zeeleeuwen, schildpadden, krabben, haaien en iguanas, maar de laatste dag was toch echt een hoogtepunt. Sushi had gevraagd of we niet iets anders dan een strand konden bezoeken, dus 's ochtends zijn we naar enorme kraters geweest. Die zijn ontstaan door een grote luchtbel (echt groot, de kraters waren honderd meter diep en ik weet niet eens hoe groot in diameter) terwijl er lava of magma omheen zit. Het magma koelde af, droogde op, maar onder de grond zat die luchtbel, en na een aantal jaren (laten we zeggen: een miljard) stort de grond boven de luchtbel in en voila: krater.

Daarna gingen we naar een koffie- en suikerrietplantage waar we heel veel interessante dingen hebben gehoord en gezien over de biologische manier van produceren. Zo laten stampen ze de koffiebonen in een grote bak, scheppen ze op met een andere, en gebruiken een soort waaier van veren om de schilvertjes eruit te filteren als ze het terug gooien in de eerste bak (binnenkort komen de filmpjes van de laatste trips, daarin zal dit ook te zien zijn).

Die middag zijn we naar een natuurlijke tunnel geweest, ontstaan door een rivier van lava, waar we doorheen zijn geklommen. Onwijs leuk, en heel gezellig daar met zo weinig belichting!

Onze kapitein Galo had inmiddels een crush ontwikkeld op Kaja, en elke keer als we hem zagen was het: 'Allí está mi Princesiiiitaaa' (Daar is mijn prinsjesje). Juan en Galo hadden ons uitgenodigd voor een fogata, kampvuur, op het strand 's avonds. Eerst met een boot naar het beruchte paadje van de eerste dag, en bij het iguanastrand over de rotsen klimmen naar een ander strand, het 'hondenstrand'. Daar werd het vuur aangemaakt en werden er liedjes gezongen (Annn en ik hebben een Noors liedje geleerd daar), bananen gebakken in het vuur en op een gegeven moment kwam Galo aan met een paar krabben die hij gevangen had. Toen we foto's wilden maken wilden Galo en Juan opeens niet erbij op de foto en dat vonden we een beetje verdacht. Wat bleek later: voor toeristen was dit illegaal, zij waren vissers en daarom mocht het wel (zeiden ze, maar wie weet). Anyways, hier kwamen we gelukkig pas achteraf achter en hebben we toch een geweldige laatste avond gehad.

De volgende dag moesten we al vroeg naar het vliegveld. Dit keer een directe vlucht naar Quito, dus veel minder reistijd. Papa is 's middags voor het eerst naar het historische centrum geweest met mij, waar ik hem de Iglesia de la Compañia (met 70 ton bladgoud), het Plaza Grande en het Plaza de San Francisco heb laten zien. Op het laatste plein is ook een klooster, met een kerk én een museum eraan vast waar we toen naartoe zijn gegaan. Het museum was aan het sluiten, volgens de bordjes, maar we mochten gewoon naar binnen. Er was net een rondleiding begonnen, waar we toen maar bij zijn aangesloten. Na een paar minuten werd onze gids, een jong meisje, vervangen door een monnik en begonnen we opnieuw. Een beetje gek vond ik dat, dus ik vroeg iemand uit de groep wat dit voor groep was. Oeps. Weer een keer met onze neusjes in de boter. Het was een congress voor alle leiders van de theologische scholen in heel zuid-amerika, centraal-amerika en de caraïben. Het Spaans van de monnik was niet heel moeilijk om te begrijpen, maar omdat het zo lang was toch wel een beetje doordat het moeilijk was om je te concentreren na een tijdje. Toch heel veel geleerd, bijvoorbeeld: wisten jullie dat er een beeld is (sint petrus met san francisco) waarin het skelet van een 16-jarig meisje de basis vormt voor sint petrus?

En toen was het Donderdag, D-day, basgitaar tijd! Hij is precies geworden zoals ik wilde en speelt ook nog eens heerlijk! De winkel is in het historische centrum dus we zijn ook nog naar de basilica geweest (de grootste kerk) en naar de Virgen (groot beeld dat uitkijkt over Quito). 's Avonds was het weer feest. Er is hier iets geks aan de gang, wat ze zeggen is dat het komt door de droogte. De regering zet namelijk soms FLOEP de stroom uit voor een paar uur in een blok. Erg practisch, geen licht, geen internet, alles met kaarssen en VERSCHRIKKELIJK verkeer. Ecuatorianen rijden al als randdebielen, en zonder stoplichten is het helemaal een verschrikking.

Vrijdagochtend moesten we erg vroeg uit bed: om 7 uur 's ochtends moesten we in Mariscal zijn om de bus te nemen. We waren met z'n vieren en nog wat andere mensen die we niet kenden, Kristin, Anita, Papa en ik, en we gingen naar Cotopaxi. Cotopaxi is de hoogste (actieve) vulkaan ter wereld, met ongeveer 5900 meter. Het is ongeveer 1,5 uur rijden, en dan nog eens een uur ofzo. De organisatie was goed voorbereid, of misschien was het wel gewoon de invloed van vrijdag de 13e. We hebben namelijk dubbel pech gehad met de auto. Eerst geen benzine. De andere tour die de organisatie had kwam langs in een busje en ging benzine halen. '2 minuten', was het verhaal. Ecuatoriaanse minuten, dus een kwartier. Toen geen accu, op de moter starten achteruit, want we stonden op een heuvel. Bijtanken bij de pomp en door twee pompbedienden (met 9 mensen in de auto) achteruit geduwd om weer te strarten.

Tot 4500 meter de berg op kun je met de auto, want daar is de parkeerplaats. Dan moet je een kilometer lopen, om naar de refuge te gaan op 4800 meter hoogte. Dat is niet niets, zeer zwaar, weinig lucht en duizelingen. Het plan was dat we er ongeveer een uur over zouden doen, en hoe langsaam ik me ook voelde, we hebben het in 40 minuten gedaan, dus significant sneller. We zouden eigenlijk eerst gaan lunchen en dan nog verder omhoog, maar we hebben het omgegooit en zijn eerst omhoog gegaan. De refuge is al op de hoogte van de top van de Mont Blanc, om aan te geven hoe hoog we waren. We gingen nog 200 meter omhoog. Prachtig die gletscher! De 200 meter omhoog en weer naar beneden kostte ons ook 40 minuten, dus weer sneller dan gepland (hier stond ook een uur voor). Toen lekker lunchen en weer naar beneden tot de parkeerplaats. Daar kregen we mountainbikes. 10 km naar beneden, en daarna 4 km 'plat' (omhoog en naar beneden) naar een meer. Papa en ik waren in ons element als nederlanders, dus toen we aankwamen bij het meer en dachten dat we ongeveer een kwartier hadden hebben we nog een rondje (ongeveer 3 km) om het meer gedaan. Lekker actief dagje dus.

's Avonds was papa's laatste maal hier in Ecuador, dus zijn we naar mijn familie geweest waar papa ook logeerde om daar een grote maaltijd te hebben met kinderen, kleinkinderen, hostkinderen en wij. Erg lekker en ook heel leuk om Papá en Mamá weer te zien. 's Avonds was het tijd om bij te slapen, zo moe was ik, maar papa was nog uit geweest met de familie. Thuis kwam ik erachter dat ik de helft van de cadeautjes vergeten ben in te pakken, dus daar moeten jullie (vooral Knor en Snoepie) nog even op wachten.

Zaterdag heb ik de hele dag gespeeld op mijn nieuwe bas, en ik geniet er echt van. Van een van mijn roomies hier heb ik een programma gekregen 'guitar hero pro 5', wat echt onwijs practisch is bij het leren van liedjes. Dit was een onwijs lang verhaal, maar er is dan ook veel gebeurd. Keep me posted!

Blauwschaapje

Vind je mijn weblog ook de leukste, help me een vliegticket te winnen voor een familielid/vriendin! Stem op mijn weblog! Hoe?
Stuur een mailtje naar: studiejaar.nl@ef.com
Het onderwerp van het mailtje:BLOG wedstrijd
In het mailtje:
Je naam, e-mailadres en leeftijd.
Marjanne Zielstra, blauwschaapje.reismee.nl
De eerste tussenstand is geweest en ik heb jullie stemmen enorm hard nodig, want de competitie is enorm, dus zeg het aan zo veel mogelijk mensen, op je werk, je sportvereniging, je klasgenoten, je familie, en laat ze alsjeblieft een mailtje sturen!