Ik hou van dit land. Het is mijn tweede thuis; ik heb hier hele goede vrienden, ben gewend aan de hoogte, aan altijd lente hebben. Ik heb een routine hier, die bestaat uit naar school gaan, leuke dingen doen, uitgaan, en studeren. Ik voel me thuis. Ik hou van dit land. Maar soms... Schemert er iets door van de problemen die dit land nog heeft. Zoals soms bang zijn voor de politie, omdat ze voor je neus iemand in elkaar slaan met een dummy-stick (en als je vraagt: wat is hier in godsnaam aan de hand aan een van je vrienden: waarschijnlijk gewoon een dief). Zoals overvallen worden op het strand. En zoals gister.

Met Karla, uit Guayaquil (grootste stad van Ecuador)

Laurianne, het Franse meisje, was jarig vandaag en daarom was iedereen in Bungalow 6, een hele leuke club, met populaire muziek en een half uur tot uur salsa tussendoor. Een Amerikaanse eigenaar, met heel veel buitenlanders. Normaal laten ze onze ecua vrienden niet door (Ecuatorianen moeten 1. Netjes gekleed zijn. Soms is een pak niet net genoeg door de schoenen. 2. 21 zijn, zelfs als je 21 bent en het niet lijkt laten ze je niet binnen.), maar gister waren we met alleen Bryan, dus Jason vroeg de eigenaar of hij naar binnen mocht. Eerste keer in zijn leven in Bungalow. Om een uur of half 3 ging ik met Elliot en Ank (het nieuwe Nlse meisje, zo meer) naar The Next Level. De club waar iedereen van vindt dat het gevaarlijk is, maar waar we de eigenaar, de beveiliging, de bartenders, de flyer mensen en een groot deel van de vaste bezoekers redelijk goed kennen, dus waar wij ons altijd veilig voelde. Halverwege kwamen we Sare tegen. Sare vertelde ons dat Level dichtwas. Level is nooit dicht.

Gaby, Elliot, ik, Sare en Kaja bij een Mazda 2 autoshow

Er was een gevecht uitgebarsten. Vijf mannen tegen een andere. Schoppend tegen zijn hoofd, en er was bloed overal. De pooltafel was een bloedbad. Kaja en haar vriend, Josue waren wel in Level, net als de mensen die daar werken, Jorge, Alicia, Sarah, Santiago en Johnny. Jorge, Alicia en Sarah waren naar huis gegaan, Santiago en Johnny zagen we op straat. Ze waren behoorlijk overstuur, maar voor zover ik wist waren zij niet in het gevecht.

Ze waren bijna neergeschoten. Santiago was zijn schot aan het voorbereiden met het poolen, en iemand kwam binnen en sloeg hem op zijn achterhoofd. Santiago heeft een kort lontje, en ik weet niet wat er gebeurd is tussen de klap op zijn achterhoofd en zijn reactie, maar zijn reactie was hem slaan met de keu. Hij brak zijn neus, waarop vrienden van de gebroken-neus-man een pistool trokken en Santiago en Johnny (die niets gedaan had) onder schot hielden. Ze schoten. Ik kan me niet voorstellen in wat voor staat je op zo'n moment verkeerd. Iemand staat met een pistool voor je en haalt de trekker over. Ik denk dat de persoon die het pistool vast had het wel wist, maar hoe kun jij het weten als je onder schot gehouden wordt? Heeft hij kogels of niet? Gelukkig deze keer niet.

Met iedereen gingen we naar Movida, de after-party club, waar iedereen vooral blij was dat we allemaal ongedeerd waren. Na een tijdje kwamen de mensen van de beveiliging, en wat flyer-aars naar de Movida, waaronder onze vriend Jonathan. Hij had een dikke hand, want hij hand iemand geslagen. Hij had een gat in zijn hoofd. Maar weigerde naar het ziekenhuis te gaan. Sukkel. Verder was iedereen gelukkig ongedeerd.

We hebben maar besloten om niet meer naar Next Level te gaan. Een van de flyer-aars vertelde me dat waarschijnlijk iedereen ontslagen wordt, en het is nu gevaarlijk daar voor de mensen waardoor ik me veilig voelde. Maar verder is alles goed met iedereen. Christoffel heeft weer eens goed voor me gezorgd.

Dit was een heftige zaterdag dus, maar wat voor mij het nog erger maakt is dat vorige week zaterdag Johnny en Santiago bijna beroofd waren, en terugvochten en Santiago toen een aantal keer in zijn buik is gestoken. Hij had niets ernstigs, maar toch, hij was neergestoken. En dezelfde zaterdag was Bryan bij zijn vader, in de vallei (30 minuten van Quito ongeveer), waar hij vroeger zelf ook woonde en 's avonds had iemand een pistool naar hem getrokken (een bende-lid, zonder een echte reden ook).
Soms schermeren de problemen van dit land door. Soms mis ik Nederland, en dan vooral de veiligheid. Maar ik hou van dit land.

De blog begint alweer aardig lang te worden, dus nog wat hoogtepuntjes vanaf vorig weekend in sneltreinvaart.

• Vorig weekend. We waren weer naar de Antisana en het was geweldig! We waren weer met een groep van 7, en hadden dezelfde gidsen. Het weer was perfect, geen regen deze keer, niet te warm, en niet te koud. Ik denk dat ik de trip zelfs nog gaver vond dan de vorige keer, en ben alweer de volgende keer aan het plannen... Het is zo mooi om door de bergen te paardrijden!

• Deze week besloten om een duikcursus te volgen, ik begin morgen en zal als alles goed gaat over anderhalve week mijn Paddi Open Water (geloof ik) hebben. Nu is het helemaal goed om in Ecuador te blijven, want leren duiken was een van de redenen voor mij om naar Costa Rica te gaan.
• Vrijdag was het feest enorm, en was ik heel laat (of heel vroeg op zaterdagmorgen) thuis en op zaterdag gingen ik met Sare en Bryan naar de vallei, naar Bryans vader en stiefmoeder. Het was onwijs leuk! We hebben een echte ecuatoriaanse lunch gehad (rijst, kip, tomaat en ijsbergsla met aardappelpurree en een halve abrikoos op siroop toe), en zouden naar Alice in Wonderland gaan 's middags in het winkelcentrum, maar er waren geen tickets meer, dus we hebben in heel veel winkels rondgekeken en elkaar met rare brillen, hoedjes sjaals en tassen aangekleed.
• 's Avonds werden we (heel lief!) naar huis gebracht met de auto, hebben we avondgegeten en daarna even een uurtje slapen voor ik naar het vliegtuig ging om Ank op te halen. Ank is een meisje uit Nederland dat het afgelopen half jaar in Costa Rica heeft gewoont en haar laatste 3 maanden hier door gaat brengen. Haar vliegtuig zou landen om half 12. Ik werd wakker om kwart over 12, omdat Sare me belde of ik al terugkwam van het vliegveld. We (Bryan, Sare en ik) zijn toen in een taxi gesprongen en naar het vliegtuig geraced, om daar (gelukkig) nog 10 minuutjes op Ank te wachten, die dus niet op ons had staan wachten.

Al met al een hele leuke week, maar toch met wat donkere kantjes. Het is wat kouder nu in Quito, wat meer bewolkt, maar nog steeds warm genoeg. Is het nog steeds zo koud in Nederland, of begint de lente door te schemeren?

Groetjes uit Quito,

Blauwschaapje