Hasta mañana, qué frio, qué caliente, barato...
Je leert snel hier. Gister hebben we een introductiedag gehad, met 's ochtends heel veel administratieve informatie en informatie over het land en de stad (zoals: een busrit kost je $0,25 voor je hele reis door Quito, inclusief overstappen, erg 'barato' dus) en veiligheid (loop nooit met een laptop over straat, neem dan een taxi; draag verder je tas aan de voorkant). Tijdens een korte break in de tuin met watermeloen, papaya en banaan hebben we alle leraren en leerlingen van de school ontmoet. Iedereen lijkt me echt heel open en hartelijk, dus dat is heel erg leuk. Na de tweede ronde bij administratieve informatie van Isabel (de directeur) gingen we met z'n alle naar Hermanos, een pizzaria waar we een welkomslunch kregen van de school. 's Middags kregen we academische informatie van Vladimir, die in charge is over het academische gedeelte en daarna, het leukste van de dag, van Carlos de activiteiten manager, informatie over de activiteiten. Verhalen over trips naar de jungle, de kust, de galapagos eilanden, de bergen in met paarden... Na dit verhaal heeft hij ons de 'MegaMaxi' laten zien. Een supermarkt die je nergens vind in Nederland. Ze verkopen er echt alles: fruit (waar ik de naam niet van heb onthouden, en waar in het Nederlands geen eens een naam voor bestaat), brood, vlees, melkproducten (eigenlijk wat een gewone supermarkt verkoopt dus) en ook nog kleding voor mannen en vrouwen, er is een complete drogisterij/parfumerie, een soort mediamarkt en een slijter. Allemaal in een ruimte. En in de rest van het gebouw heb je nog een soort 'food corner' met allemaal restaurantjes en tafeltjes in het midden, zodat iedereen kan kopen waar hij zin in heeft, maar wel met z'n alle kunnen eten. Carlos vertelde ons ook dat we in het begin hier moesten pinnen, omdat veel studenten hun pincode wel eens vergaten en de ATM je kaart dan inslikt en opstuurt naar het adres van de bank. In Nederland, dus niet heel handig. In de MegaMaxi zijn ook pinautomaten zoals bij de NS. Eerst je kaart erin en eruit, dan je pincode en pinnen. In het begin lukte het pinnen niet met mijn American Express, maar gelukkig wel na een half uur wachten. Toen was Carlos klaar met het ons vertellen en gingen Arnaud (mijn huisgenootje uit Frankrijk) en ik naar een internetcafé om even te bellen naar huis (er is geen Skype op school en het internet is te langzaam om te kunnen skypen met mijn Ipod) daar heb ik gezellig gekletst met mijn ouders (die ik wakker belde, omdat ik even vergeten was dat 18:00 uur bij ons 01:00 uur is bij jullie). 's Avonds gingen veel mensen uit in 'La Mariscal', maar ik ben niet meegegaan omdat ik toch nog wel heel moe en soms duizelig ben van de hoogte. Daarbij heb ik weer een dom moment gehad vandaar. Er zijn hier paaltjes op de stoep rondom uitritten, om te voorkomen dat auto's over de stoep gaan. Die zijn geel, en ongeveer 30 centimeter hoog en vierkant. Pratend met Jonatan uit Zweden en niet naar beneden kijkend ben ik echt zó hard over die *&^%dingen gevallen, dat mijn ene knie nu een beetje is opgezwollen. Mary heeft me er crème voor gegeven gister, dus vandaag doet het gelukkig een stuk minder pijn. Zelf heb ik weer even een tekeningetje afgemaakt voor jullie en ben ik vroeg gaan slapen. We gaan zometeen naar een plek 2 uur rijden buiten Quito, met hot springs en een spa, maar ik vergeet de naam de hele tijd dus die houden jullie van me tegoed. Hoe is alles daar?
Het klimaat is hier trouwens superweird. Van 's ochtends tot een uur of 2, 3 is het superwarm en zonnig, en dan trekt het helemaal dicht met bewolking en is het koud. Mary (mijn gastmama, zodat jullie het nog een keer weten) zei dat het hier het hele jaar door 'primavera', lente, maar dat ze zo vier seizoenen op een dag kunnen hebben.
Ik hoor graag weer van jullie!
Heeel veel liefs,
Marjanne aka Blauwschaapje
Madrid - Quito
Van de vlucht naar Madrid was ik de enige die doormoest naar Quito, dus alleen met de metro/trein naar de gate om daar alleen te wachten. Tijdens het wachten leerde ik Carlo kennen, een Italiaan van 24 die voor zijn stage 3 maanden kinderen les gaat geven in de bergen rondom Quito. Gezellig kletsend liepen we naar onze plekken. Hij hoorde schuin voor me te zitten, maar de man naast me vroeg hem of hij wilde ruilen dus we zitten nu al ongeveer 6 uur naast elkaar in het vliegtuig. Het is nu 18:00 uur in Nederland, 11:00 uur in Quito, dus om een jetlag te voorkomen mag ik vanaf nu eigenlijk niet meer slapen. Dat gaat nog een opgave worden, met nog 5.5 uur te gaan.
Het is nu 2 uur later, nog 3.5 uur te gaan. De batterij van mijn laptop is op, dus ik kan mijn film niet afkijken. Ik begin die vlucht nu echt wel genoeg te vinden. Om ons heen beginnen allemaal kinderen het blijkbaar ook genoeg te vinden: een koor aan huilende kinderen.
Nou de vlucht hebben we overleeft, maar wat het landen betreft ben ik nog niet zo zeker. Quito ligt tussen twee bergkiemen en het vliegtuig ligt midden in de stad. Om bij de landingsbanen te komen maakten we bochten waarbij het leek alsof je 90 graden kantelde, en vlak over een autoweg. Dat gecombineerd met een luchtzak waardoor alles behalve mijn maag heel snel zakte zorgde voor een behoorlijke misselijkheid waardoor het moeilijk was om niet over mijn nek te gaan. Gelukkig werd het minder zodra ik uit het vliegtuig was. De weg vanaf toen was best relaxed, want Carlo stond erop mijn tas (die veel te zwaar was door de 5 kilo die ik had omgepakt) te dragen tot ik bij Marco, mijn transfer, was. Toen ik het bordje EF zag viel er ook meteen een last van mijn schouders: alle horrorverhalen die ik had gehoord over transfers die er niet waren overkwamen mij in ieder geval niet.
Toen begon het feestje. Marco sprak nog wel redelijk Engels, dus communiceren lukte nog aardig. Bij het gastgezin aangekomen ging Marco weg en ontving Willy, mijn hostbroer van ongeveer 30, mij omdat mijn hostmama nog niet thuis was. Het huis was echt helemaal anders dan ik me had voorgesteld. Doordat het huisnummer E14-60 is dacht ik in een flat te wonen, maar nee, ik woon in een enorm huis mét tuin én dakterras wat uitkijkt over heel Quito. Mijn gastmama is echt onwijs lief, van mijn gastpapa heb ik nog niet veel hoogte gekregen en dat geldt ook voor Willy (die overigens niet thuis woont maar er gewoon even was).
Heel veel heb ik nog niet van Quito gezien, maar alles wat ik heb gezien is hier enorm, en de mensen rijden als gekken. Het is echt een wonder dat ik niet 20 mensen heb zien verongelukken op de weg naar huis. Ik woon in het centrum van de stad, en moest komen vanaf het noorden, dus het niet-coloniale gedeelte van de stad. Alles is hier heel erg hoog, wolkenkrabbers waar je ook kijkt. Sommigen zijn net oostblok gebouwen: slecht onderhouden, een vaal kleurtje, roest om de ramen, maar er zijn ook echt prachtige gebouwen met spiegelende wanden van glas en grote gouden dorische pilaren (die van de begane grond tot het dak lopen). Als ik meer heb meegemaakt horen jullie meer!
Chau!
Marjanne aka Blauwschaapje
Vamos a Madrid
Het is 08.05 's ochtends en de dag begon heel goed. Op het vliegveld aangekomen was er een lange rij, waar ik dacht langs te kunnen lopen omdat ik al had ingechecked de dag ervoor. Ik wist het alleen niet zeker waardoor ik toch in de rij ging staan voor het inchecken. Toen liep een man langs de rij, gaf zijn baggage af en kwam terug. Simone vroeg hem of hij online had ingechecked, dat had hij en daarom gingen we ook daarheen. Hierdoor waren we meteen aan de beurt, maar waar ik op had gerekend gebeurde en ik moest mijn koffer ompakken, omdat hij 3 kilo te zwaar was (en je mag 2 stuks van 23 kilo). Toen ik me omdraaide stond een vrouw in te checken bij de drop-off en Simone vertelde later dat die vrouw vond dat 'iedereen wel kan zeggen dat ze online zijn ingechecked' en dat 'we allemaal staan te wachten hoor'. Na deze vrouw mocht ik van een van de reisgenoten van de eerste man die gebruik maakte van de drop-off ertussen om te horen dat ik een papier miste. Met een 6 maanden visum en een ticket terug over 9 maanden moest ik eerst een 'fake ticket' halen bij de ticketbalie van Iberia. Weer uit de rij, daarheen lopen met alle koffers, wachten tot de vrouw van de ticketbalie klaar is met bellen en daarna - inmiddels met het schaamrood op mijn wangen - voor de derde keer langs de rij. Nu zelfs ook langs de rij voor de drop-off. Gelukkig was het toen allemaal gefixed, maar er was wel zo veel tijd in gaan zitten dat ontbijten er niet meer inzat.
Inmiddels ben ik geland in Madrid, want tijdens het opstijgen moest mijn Ipod uit en daarna ben ik gaan slapen. Ik had namelijk wel wat in te halen, hè Sim ;)
Aangekomen bij de gate kwam ik erachter dat alle mensen die tegen me zeiden dat je heel snel mensen ontmoet als je alleen reist waar is. Daar zaten namelijk de mensen die mij de eerste keer (toen mijn koffer omgepakt was) ertussen lieten. Ik werd vrolijk begroet met 'O, gelukkig het is goed gekomen, we waren al plannen aan het maken om de piloot tegen te houden als je er nog niet was'. Daarna wat chit-chat over onze reizen, en het geven van het adres van mijn weblog. Dus als jullie dit lezen: ik vond het gezellig.
Dus, ik moet nu een trein/metro in om naar de goede gate te gaan en zal later verder schijven.
Chau!
Marjanne aka Blauwschaapje
Visados, maleteros y barbacoas
Zo. Het laatste bericht uit Nederland... Morgen om half 6 's ochtends stappen we de auto in, en ik weet niet hoe lang het dan duurt voor ik weer internet heb om iets nieuws online te kunnen zetten. Voor mensen die nog willen bellen: mijn simkaart is inmiddels al uit mijn telefoon en verwisseld voor een pre-paidkaartje, dus kijk even op msn/hyves voor het nummer, of bel gewoon naar de huistelefoon.
Vandaag was eigenlijk niet heel boeiend. Inpakken en de laatste dingen kopen, nu nog even BBQ'en met mijn vaders bedrijf en vanavond komt Simone logeren om mee te gaan naar het vliegveld. Gister moest ik naar Den Haag. Visums halen...
Dinsdag 15 september 2009. Voor mij was dat gewoon: 'de dinsdag voor vertrek' of: 'de dinsdag dat ik mijn visum moet ophalen'. Voor de minder scherpe mensen (waar ik er een van ben blijkbaar): Voor Den Haag stond deze dag gelijk aan chocolaatjes en papieren kroontjes die door conducteurs worden uitgedeeld, trams die a) niet rijden b) op andere tijden rijden c) een andere route rijden d) met een combinatie van voorgaande mogelijkheden rijden. Oh en alle trams hebben vlaggetjes (een rood-wit-blauwe en een oranje) op de voorkant. Kort gezegd: Prinsjesdag.
Chaos in Den Haag dus. Gelukkig was mijn afspraak op het consulaat vroeg en had ik geen gedonder met de 4 haltes tram die ik moest nemen. Op het consulaat trof ik een zeer gestressde Ecuadoriaanse zakenman, die zo gestressed was omdat zijn secretaresse ziek was (die vrouw die ik de hele tijd aan de telefoon heb gehad neem ik aan). Ik werd op een bank geplaatst om te wachten, terwijl ik soms iets moest aangeven (originele documenten, pasfoto's, adres in Ecuador, paspoort etc.) en de Ecuadoriaan in pak regelmatig heen en weer haastte tussen zijn eigen kantoor en het kantoor van de zieke secretaresse en na een half uur kwam de volgende visum-klant binnen. Een jongen uit Bussem die vrijwilligerswerk gaat doen in Quito. Dus wie weet kom ik hem nog tegen. Na nog een half uur te hebben gewacht was het klaar en ben ik zo snel mogelijk weer weg gegaan uit Den Haag. Zo bijzonder is prinsjesdag nou ook weer niet. Weer terug in Utrecht heb ik gezellig wat gedronken met Heleen (eerst bij Graaf Floris en daarna bij Ouddaen, waar Sim aan het werk was), wat heel gezellig was. 's Avonds voor de laatste keer sporten bij David Lloyd en met de vaste kliek van Zumba wat gedronken na afloop.
De zenuwen begonnen gister toch wel een beetje op te spelen, omdat je toch al je zekerheden van je dagelijkse en veilige bestaan hier achterlaat en helemaal op nieuw moet beginnen. Een totaal onbekende stad, een andere cultuur, andere mensen, weg van vrienden en familie, in een gastgezin met een roomie... Ik ben erg benieuwd hoe het gaat worden maar momenteel heb ik een beetje dubbele gevoelens: heel graag wegwillen en het gaan ontdekken aan de ene kant, en aan de andere kant toch de wens om nog iets langer thuis te kunnen blijven. Maar morgen is het zo ver en wat er ook gaat gebeuren, ik weet zeker dat ik het onwijs leuk ga maken.
Dan nog even:
Katrien: Het tennissen was echt heel erg leuk! Ik ga jullie ook missen, bedankt voor de gezelligheid de afgelopen tijd!
Fieke: We stonden uiteindelijk best wel mooi, alleen die liedjes in het midden konder we niet goed zien want die tent voor camera en geluid stond ertussen.
Bedankt voor alle andere reacties, ook nog die voor het vorige verhaal, leuk om te lezen wat jullie allemaal doen nu!
¡Chau!
Marjanne AKA Blauwschaapje
dulce despedida
¡Hola a todos!
Nog steeds komen de berichten uit Nederland, maar mijn vertrek komt wel steeds dichterbij. Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik toch echt weg ga en over 3 dagen 9570,62 km van huis ben.
Thuis gaat alles nu gewoon een beetje z'n gangetje. Coldplay was echt retegaaf. Ze waren onwijs goed live, maar ik hoop dat Michiel zijn weekend een beetje overleefd heeft want die moest gelijk door naar een soort ontgroeningskamp van zijn studentenvereniging (met militairen in Luxemburg, dus dat zal wel zwaar zijn geweest).
Vrijdagavond/ zaterdagochtend was ik met Simone bij 'Superstijl' in Tivoli om zaterdag na een dag van stressen met Joris Papa's verjaardagscadeau kon overhandigen op het 'verrassings'feest van hem, Peter en Ellen. Ondanks mijn angst dat hij er achter gekomen zou zijn had hij niets in de gaten gehad en was oprecht verrast dat Joris en ik met Jochem en Katrien een CD hebben opgenomen, hebben ge-edit en een hoes hebben ontworpen. Wat ook heel leuk is, is dat ik mijn verjaardagscadeautje (een liedje, La Primavera) mee kan nemen! Want hoe irritant het ook is soms dat gepingel de hele dag, het zal wel stil zijn zonder Joris' pianospel.
Gister was Kim nog even langsgeweest en ik ga zo tennissen met Jemaine bij de sportschool. Alles afgelopen week was onwijs gezellig en ik denk dat ik jullie heel erg ga missen. Aan de andere kant: hoe lang is negen maanden nou eigenlijk? Waarschijnlijk vliegt de tijd voorbij.
Morgen is het dan ein-de-lijk tijd om mijn visum op te halen en dan is echt alles geregeld op het pakken van de koffer na. Hoe gaat het met jullie levens? Ik ben erg benieuwd dus voel je vrij om een berichtje achter te laten!
¡Chau!
Marjanne AKA Blauwschaapje
Viva la vida!
Sinds de vorige post ben ik weer wat dagen dichter bij vertrek (7 om precies te zijn) en vanaf nu is er op eens te weinig tijd. Gisteren ben ik als verrassing voor mijn jongste neefje (Careltje ) naar Alphen geweest om afscheid te nemen (goh wat klinkt dat zwaar zo he), en de verrassing was zeer geslaagd! Zijn ogen vielen volgens mij uit zijn kassen, zo verbaasd was hij dat ik op de trap stond. We hebben heel gezellig geluncht met mijn oom Bob en daarna Scrabble gespeeld en een tarte tartin met peren van eigen boom gebakken.
En dan vandaag naar Coldplay's 'Viva La Vida (Or Death And All His Friends)' tour in het Goffertpark in Nijmegen, van niets te doen opeens een heel vol programma! Volgende week staat in het teken van gedag zeggen tegen heel veel mensen en plekken; vanavond Coldplay met Michiel, morgen tennissen en dansen op de sportschool met Jemaine etc... En van de laatste dingen regelen voor de reis, zoals mijn koffer inpakken (wat lastiger is dan het lijkt, niet zo zeer om wat je wél mee moet hebben, maar meer omdat ik na moet denken over wat ik níet nodig heb), de tandarts een bezoekje brengen en mijn visum ophalen in Den Haag.
Mocht je trouwens ooit een visum nodig hebben voor Ecuador, brace yourself. Ik had het me erger voorgesteld, maar alsnog is het een pain in the ass om het voor elkaar te krijgen dat je die afspraak op tijd hebt gemaakt: na twee weken the hebben gewacht op het telefoontje bel je de ambassade op vrijdag, rond half 2 en je krijgt een bandje te horen (wat je eerst niet verstaat want -logisch- het begint in het Spaans), vervolgens komt het in het Engels langs en je verstaat dan dat de ambassade geopend is van 9 tot 1 en van 2 tot 5. Net in de lunchpauze gebeld dus. Braaf bel je opnieuw als de ambassade weer open is (kwart over 2) maar het bandje staat nog steeds aan, dus je geeft het op.
De maandag daarop heb je iemand te pakken en je verteld ze dat je over anderhalve week vertrekt en dat je je papieren al enige tijd geleden hebt opgestuurd. Ze vinden je papieren, en zeggen dat ze het vandaag nog naar het consulaat brengen. O, denk je dan, ik had verwacht dat dat al was gebeurd, maar goed ze beloven je vandaag terug te bellen dus het komt wel goed - denk je want... Om 10 voor 5 besluit je zelf maar terug te bellen, want de ambassade gaat bijna dicht. Dan krijg je (van dezelfde vrouw overigens) te horen dat ze je zo snel mogelijk terug belt. Na een dinsdag afwachten besluit je op woensdag nog maar een keer te bellen. Ze (weer dezelfde vrouw) belooft je dezelfde dag terug te bellen voor een afspraak (dat was al een overwinning, dat betekend namelijk dat het is goedgekeurd. 's Avonds in de trein kijk je op je horloge: na vijven, niet gebeld. Geen afspraak, dus geen visum... Op donderdag bel je nóg maar een keer (en de vrouw blijft beleefd en doet alsof je voor het eerst belt, terwijl jij denkt: dat mens wordt vast gierend gek van me en jij blijft beleefd, want je wil dat visum hebben) en éindelijk krijg je dan je afspraak! Opluchting, want zonder visum: niet weg! Ik weet niet hoe snel het normaal hoort te gaan, maar bij EF werden we vaak gewaarschuwd: je visum is je eigen verantwoordelijkheid (zo vaak dat je er echt zenuwachtig van werd, of mijn moeder in ieder geval ;-) ) ik ben dus vooral blij dat ik de afspraak heb. Maar nu eerst: COLDPLAY!
¡Chau!
Marjanne aka Blauwschaapje
¡Hola amigos y amigas!
En daar stopt denk ik wat ik tot nu toe aan Spaans ken. Het is nu zondagochtend, 6 september, 11 dagen voor vertrek naar Ecuador, waar ik hopelijk heel wat meer Spaans ga leren, aangezien ik daar tot maart ga wonen, zoals je misschien al wist. En daarna, om eens gek te doen, nog 3 maanden naar Costa Rica.
Nu is het vooral saai thuis, iedereen is al aan het studeren, broertjes zijn alweer naar school, ouders druk aan het werk, Laura al vertrokken naar Wales... Niet zo veel te doen dus. Dus dan toch maar zwichten voor een hype; niet langer de verzoekjes van moeders, oma's en anderen negeren en een weblog beginnen (maar op dit voornamelijk om erg lange dagen door te komen ;-) )
Mocht je: er zin in hebben/ je ook vervelen/ nieuwsgierig zijn/ me heel erg missen/ .... geniet van de komende verhalen, foto's en filmpjes!
Muchos abrazos,
Marjanne aka Blauwschaapje
